Ubranie robocze do zajęć grillowo-ogniskowych

 No właśnie.
Tegoroczny sezon na wszelką spaleniznę uważam za otwarty. Stało się to I-go maja, w ogrodzie rodziców , przy silnym siostrzanym wsparciu, a także ku ogromnej uciesze mego Szanownego Małżonka, a raczej ku ogromnej uciesze jego żołądka. Mój żołądek także czuł się dogłaskany, a raczej dopchany, bo takiej ilości mięcha w każdej postaci i z różnego rodzaju nieżywych stworzeń to ja daaaawno nie jadłam. Dorzućmy do tego pieczone w folii ziemniaki z dodatkiem masła czosnkowego i dwa piwa, które udało mi się jakoś w siebie wlać i mamy gotowy przepis na wylew, zawał, miażdżycę i paradontozę, bo mimo mojego wielkiego wysiłku nie mogę sobie przypomnieć bym skaziła swe cudne usteczka jakimś - ble - warzywem (czy ziemniak to warzywo?)
Atmosfera jak najbardziej sprzyjała jedzeniu za to jak najmniej sprzyjała siedzeniu - piżdziło jak w kieleckim (w tym miejscu najszczerzej jak mogę przepraszam wszystkie czytelniczki z tegoż rejonu naszego pięknego kraju :))

   Z racji tego wiatru jak i słońca, które nie wiedzieć czemu w tyłku miało te nasze pieczone mięsiwa i prawie że nie wyłaziło zza chmur, zaczęła we mnie dojrzewać niespokojna myśl, że należałoby machnąć sobie jakiś mundurek na taką właśnie, grillową okoliczność, bo występowanie we flauszowym płaszczyku nie bardzo mi się komponowało z tą ilością keczupu jak i innych sosów, którymi obficie polewałam sobie coraz to nowsze dania, a którymi to sosami udało mi się ze dwa razy polać i płaszczyk. Poza tym swądzik unoszący się znad paleniska, nad którym pochylałam się z wielką atencją pilnując piekących się kartofelków, nijak nie dał się zabić nawet flakonem perfum, a połączenie flauszu z pralką według mnie ma najwyższy stopień zagrożenia utratą tej części garderoby.

 Jak już wspomniałam - myśl była bardzo niespokojna. Gryzła i podjadała mnie przez tydzień, nie dając sobie wytłumaczyć, że z czasem u mnie ciut krucho i że nie mam z czego uszyć. Tak się wierciła w tym miejscu gdzie ludzie mają mózgi (bo ja czasem wątpię w posiadanie tego dziwnego organu), że się poddałam i ruszyłam na eksplorację wnętrza mojej szafy, gdzie oczywiście od razu złapałam za ten fioletowy polar. Z mojej czarodziejskiej szufladki wyciągnęłam długi suwak (nie pasujący kolorem, ale kiełbasie to chyba nie będzie przeszkadzać) i już wiedziałam, że uniform będzie się szył.

 Projekt to własna radosna twórczość. Chciałam mieć takie coś co można założyć do legginsów, ale żeby można też nosić jako sukienkę, np. do grubych rajstop. Jednym słowem ni pies, ni wydra.
  Jakby nie mierzyć suwaka, to starczało go jedynie na normalną bluzę, co nie zaspokajało wszystkich moich oczekiwań postawionych przed tym mundurkiem, dlatego tez pojawiła się na dole dość fikuśna, pikowana wstawka..
Wstawka jest własnoręcznie przeze mnie przeszywana i choć cały kawałek był rozrysowany na linie i inne kąty proste, to okazało się, że nawet szycie po kresce to dla mnie za trudne zadanie. Dlatego proszę o wyrozumiałość i przymknięcie oka, bo ciuch wybitnie roboczy i przeznaczony do kontaktów z materią już nieżywą, której obojętne jest czy jej kat ma na sobie prostą czy kopniętą kratkę:)

I chcecie to wierzcie, chcecie to nie wierzcie, ale na nogach mam rajstopy, które ogólnie są w jakimś kolorze i ten kolor jest ciemniejszy od mojej skóry, więc wyobraźcie sobie jaka trupia bladość waliłaby ze zdjęć, gdybym wystawiła nieodziane odnóża.

Patrząc teraz na te zdjęcia nasunęła mi się jeszcze jedna, dość interesująca myśl - dlaczego ja tego polaru nie uszyłam zimą? Pozowanie w grubej katanie na tle kwitnącej mirabelki wydaje mi się przejawem swoistego masochizmu. Pewnie w grudniu uszyję sobie szyfonową bluzkę idealną na lipcowe upały. Hmmm....ot - kobieta :)