Tajemniczy Pan Piotr i rozporek w spódnicy

Dzisiaj będzie  o szyciu ale inaczej.

Nie stworzyłam w tym tygodniu nic, ale to nie znaczy, że o szyciu nie myślałam. Wręcz przeciwnie - przez cały tydzień zaprzątało to moją łepetynę. Szycie,  jak i tajemniczy Pan Piotr. A zaczęło się  od mundurka do zadań grillowych.
Szyłam to fioletowe coś, jak zresztą wszystko inne, na moim emerytowanym Łuczniku. Ale w przypadku tego ciucha moja maszyna wypowiedziała u mnie posadę. Na nic się zdały moje głaski, czułe szepty, słowa zachęty. Ustrojstwo plątało, zrywało, nie przesuwało materiału, stawało dęba. Posunęłam się nawet do bardziej drastycznych metod wymuszenia sprawnego działania a mianowicie do rozkręcenia opornego dziada, nakarmieniu oliwą, przeczyszczenia tego co dało się przeczyścić, zmieniłam nici, zmieniłam igłę, pokręciłam kurkami tam i tu, ale rezultat był marny i dalece odbiegający od satysfakcjonującego mnie poziomu. Niby dało się skończyć ten polar, ale po tym szyciu oboje padliśmy - ja na twarz, maszyna chyba na dobre.
To haniebne wydarzenie (czyli padnięcie maszyny na dobre, a raczej na złe) zapoczątkowało u mnie dość bolesny proces myślowy na temat zakupu nowej maszyny. Bolesność procesu polegała na tym, że gotówki na nową "nową" maszynę u mnie niet, a szyć się chce! Tak się odstawić od szycia na dłuższy czas to raczej niebezpieczne dla zdrowia i może prowadzić do nieodwracalnych skutków, a do tego nie mogłam dopuścić.
Zaczęłam się więc przestawiać na zakup "nowej" używanej maszyny. Odwiedziłam wszystkie znane mi portale handlujące czym się da i na jednym z nich natknęłam się na Pana Piotra - czarodzieja spod Lublina, który daje drugą szansę wszystkiemu co ma wtyczkę i co można podłączyć do prądu.
Pan Piotr prezentował w swoim ogłoszeniu trzy maszyny, które przykuły moją uwagę, więc od razu napisałam maila z pytaniem o cenę. Oczyma wyobraźni już się widziałam jak popylam na jednej z nich i nie straszne mi tam żadne plątania, zrywania i stawania dęba.
Kubeł zimnej wody dostałam w postaci info, że żadnej z nich już nie ma, ale ma taką jedną, którą może mi polecić. Zaczęła się wymiana mailii, tzn, głównie ja pisałam, bo Pan Piotr po trzecim moim zapytaniu pod rząd stracił do mnie cierpliwość i poprosił o numer telefonu. Pogadaliśmy sobie jak starzy znajomi i stanęło na tym, że w tym tygodniu będzie miał coś ekstra dla mnie i da mi znać o i jak. Także jest szansa, że nowy ciuch powstanie na "nowej" maszynie, o czym nie omieszkam zawiadomić.
Ale żeby rozstać się z Łucznikiem z "godnościom osobistom", dałam mu dziś ostatnią szansę na poprawę wizerunku, z której niestety w pełni nie skorzystał, dlatego to co dziś na nim uszyłam proszę traktować raczej jako utwór mocno szkoleniowy, bez nadmiernego zainteresowania jakością tegoż wykonania.
A machnęłam sobie tutka na temat wykończenia rozporka w spódnicy.
Pomysł wziął się stąd, iż za miesiąc mam wesele w rodzinie i na tę okoliczność należałoby uszyć jakąś oszałamiającą kreację  (choć moja siostra stwierdziła, że chyba jestem chora, bo w szafie oprócz sukienek nie wisi nic innego, ale ja uparcie twierdzę, że kiecki na wesele nie posiadam). A skoro sukienka to i rozporek, żeby było wygodniej pomachać nóżką w tanecznym uniesieniu, nie wspominając o zwykłym przemieszczaniu się np. z samochodu na salę bankietową.
Do pokazu posłużyły mi resztki z kratkowo-groszkowej sukienki, które niestety średnio się do tego nadają, bo trudno je zaprasować. No i teraz tak sobie pomyślałam, że wychodzi na to, że nie taka maszyna, nie taki materiał - to po coś babo brała się za robotę. No cóż....nie wiem :)

Ale zostawmy te rozważania filozoficzne i przejdźmy do rzeczy

Oto przed nami dwie części tyłu z dodatkiem na rozporek

Bierzemy teraz lewą połowę tyłu i wąsko stębnujemy brzeg tego dodatku, tak na pół centymetra.

 Następnie składamy obie części prawą stroną do prawej i zszywamy od suwaka (którego tu nie ma) i przez tę ukośną linię. W miejscu zakrętu nadcinamy lewy zapas aż do szwu i wszystko przeprasowujemy.

Przekręcamy to prawą stroną do wierzchu.

Mamy teraz po lewej stronie zdjęcia zaprasowany pod spód zapas rozporka (to ta część odchylona) a po prawej stronie drugą część z przestębnowanym wąsko brzegiem.

Zajmiemy się tą częścią po lewej stronie

Odwijamy to zaprasowanie na wierzch, składamy równo wzdłuż linii zaprasowania, spinamy szpilkami i przeszywamy na taką szerokość na jaką chcemy mieć podłożenie. W tym przypadku 3 cm. Po zszyciu wywijamy bez obcinania tego naddatku.

 Zaprasowujemy podłożenie na całej szerokości spódnicy. Do wyboru mamy dwie metody wykończenia dołu.

Pierwsza to przeszycie dołu normalnie na maszynie,  tak jak ja to zrobiłam. Drugi sposób to podłożenie ręcznie (bądź też na maszynie, ale ściegiem krytym) tak by po prawej stronie nie było widać stebnowania.

I ostatnia rzecz do zrobienia to doszycie zapasów rozporka do wierzchu spódnicy, wzdłuż linii, którą pokazuję paluchem, czyli rozkładamy tył spódnicy na płasko, lewą stroną do wierzchu, układamy zapasy rozporka tak jak je zaprasowałyśmy i sruuu - przeszywamy.

 I mamy oto piękny rozporeczek, dzięki któremu nie będziemy musiały drobić kroczków jak biedne gejsze spętane od stóp do głów.

Jeszcze tylko mała uwaga na temat tego ukośnego mocowania. Żeby to wyglądało estetyczniej dobrze jest nie mocować nitki wstecznym ściegiem ani na początku ani na końcu tego szwu, tylko pozostawienie dłuższych nitek, które potem przeciągamy igłą na lewą stronę i tam mocujemy paroma ściegami.

No i to tyle na dziś. Idę dalej marzyć o mojej "nowej" używanej maszynie. Może przy następnym spotkaniu będę ją już czule głaskać....