Szybka niczym Pendolino

Dla niewtajemniczonych - Pendolino to szybka kolej włoska, która miała zawitać i do nas, ale nie zawita, bo pomimo zakupu tych cud-piękności wagonów, nie mamy w Polsce torów po których to, te cuda mogłyby jeździć.
Ale za to mam bluzkę, która powstała w niespełna 20 minut i dlatego pozwoliłam sobie na to, dość ryzykowne, porównanie. I od razu uprzedzam, żadnych mi tu jęków nie wznosić, że mi gęby nie widać, czy inne tam oburzenia o braku całego organizmu na zdjęciu. Organizm mój od niedzieli przeszedł swoistą metamorfozę, z której jestem niezbyt zadowolona i tym bardziej nie mam zamiaru publicznie się z nią obnosić. Na własne usprawiedliwienie przedstawię Wam zatem krótki rys historyczny powstania bluzki jak i genezy mojej metamorfozy.
Otóż w niedzielę przed wieczorem, udałam się z Szanownym Małżonkiem w odwiedziny do rodziny, która to rodzina zamieszkała w nowym domku i chciała się pochwalić swą nową siedzibą rodową. Zaproszenie na oblewanie czterech kątów dostaliśmy parę dni wcześniej, więc miałam czas na przygotowanie nowej kreacji, bo przecież nie wypada oblewać nowych kątów w starej bluzce (no i tez chciałam się pochwalić, że i ja mam coś nowego).Powstała bluzka. W 20 minut!

 

W niedzielę wystroiłam się w bluzkę i czerwony płaszcz i tak uzbrojona wyruszyłam z mężem złożyć wizytę towarzyską. Środek lokomocji został w domu, bo impreza miała na celu oblewanie (choć kulturalne), więc nie było sensu jechać samochodem, tym bardziej, że dystans kilometra jestem jeszcze w stanie pokonać na własnych nogach, choćby i nawet lekko przyćmionych alkoholem. Radość ze spaceru trwała 1,5 minuty - bo tyle nam potrzeba by wyjść na drogę asfaltową. Tyle że w niedzielę z asfaltem nie miała nic wspólnego, sądzę za to, że spokojnie mogła robić za tor szkoleniowy dla panczenistów. Równo, gładko i wszystko z lodu. Zrobiłam krok, po czym mąż zeskrobał mnie  z podłoża, po uprzednim pomacaniu tu i ówdzie, albowiem najpierw walnęłam całymi plecami a zaraz potem, w mgnieniu oka, pustym łbem kapuścianym. Chwilę sobie posiedziałam nad przydrożnym rowem, Szanowny tymczasem w onym rowie szukał okularów, bo jakoś dziwnym trafem wyrzuciło je tak 1,5 metra ode mnie. Znalazł, całe. Założyłam na nos, przeprowadziłam kilka testów czy nie mam wstrząśnienia mózgu (no wiecie - takie tam przykładanie palca do nosa z zamkniętymi oczami) i radośnie pobieżeliśmy na parapetówę. Radosne bieganie z mojej strony polegało na wiszeniu na Szanownym całym ciężarem i szuranie nogami, bo do chodzenia to moje buty się nie nadają.

Impreza przebiegała w radosnej atmosferze, co i raz przerywanej przeze mnie macaniem się po głowie w poszukiwaniu guza, macaniu się paluchem po nosie w celu sprawdzenia tego wstrząśnienia mózgu i ograniczeniem opijania chałupy do raptem 2 lampek wina. No bo jak sobie pomyślałam, że jeśli jednak będę miała to coś z tym mózgiem i wypadnie zasięgnąć konsultacji farmaceuty bądź lekarza, to będzie głupio mu bełkotać całą historię i zionąć nieprzyzwoicie czochem i inna cebulą. Poza tym w tyle głowy telepała mi się jakaś niewyraźna myśl, że droga powrotna do domu jest tą samą drogą, którą tu przyszliśmy, więc chyba lepiej będzie być w miarę przytomną, choć podobno pijanym w trakcie wypadków  z reguły nie dzieje się się żadna krzywda. Sprawdzać mi się nie chciało. Na szczęście Szanowny Małżonek jest osobą pomysłową i wybębnił od gospodarzy sanki, na które to sanki wpakował mnie po całej imprezie i jak wielką panią (lub jak tego wspomnianego pijaka) zawiózł do domu.

I pewnie nie byłoby o czym rozmawiać gdyby nie nastał poniedziałek i gdyby nie trzeba było wstać. Czynność wstawania do najtrudniejszych nie należy. Każdy głupi wie jak się to robi. Ja też wiedziałam, więc zaczęłam sobie wstawać jak co rano i na tym się skończyło. Albowiem, z wielkim bólem, doszła do mnie świadomość, że mam naderwane wszystkie ścięgna, mięśnie i co tam jeszcze mam na tej szyi. Nie ma mowy o dźwignięciu głowy, poderwaniu się czy nawet o przekręceniu. Ratując łeb przed walnięciem o lodowisko (co mi się i tak nie udało), ponaciągałam wszystko co mogłam. A jak się już pogodziłam z myślą, że kilka dni mam z życiorysu, to się okazało, że na wszelki wypadek jeszcze się przeziębiłam, mam katar, kaszel i inne takie tam. Co było dalej to już mi się nie chce nawet gadać (spróbujcie kichnąć bądź kaszlnąć mając naciągnięte mięśnie szyi i klatki piersiowej- ziewać też nie mogę, bo boli jak cholera). Pod oczami wory, w które spokojnie mogę zrobić zapasy na kolejną zimę, produkcja nosowa także idzie pełną parą i jedyne co mnie nie opuszcza to apetyt. Zeżarłabym konia z kopytami!

Dlatego też dziś nie ma mojej gęby na zdjęciach, jest za to moja artystyczna wizja jakbym chciała, by ta gęba wyglądała. Reszta ciała przykryta, więc nie widać za bardzo śladów zniszczeń i pożogi.

Bluzka-kimono-nietoperz ma oczywiście, dla takiego zmarźlucha jak ja, jeden feler. Trochę wieje rękawami. Można oczywiście pod spód założyć jakiś golfik czy inną bluzeczkę, ale sama wełniana dzianina jest tak ciepła, że dodatkowa warstwa na korpusie nie jest mi potrzebna. Dlatego też, tuż przed samym wyjściem doznałam olśnienia i wyciągnęłam z szafy moje stare dobre getry a następnie naciągnęłam je na ręce. I to było odkrycie zasługujące na jakąś nagrodę. Bo po łapkach nie wiało, a w gościach ściągnęłam getry w ustronnym miejscu i mogła świecić gołym, nieopalonym ciałem. Patentu na to nie mam, więc można papugować.

 

Dekolt można zostawić w formie luźnej, zwisającej, bądź tak jak na zdjęciu poniżej przypiąć sobie kwiatek w formie trzymacza.

 

A jakby któraś chciała sprawić sobie łatwo przyjemność, zamieszczam przepis na "Szybką niczym Pendolino".

Potrzebujemy elastyczny materiał (elastyczny w poprzek) o wymiarach 160 cm szerokość, 80 cm długość. Obrzucamy go owerlokiem lub zygzakiem dookoła.

Składamy ten materiał na pół i otrzymujemy kwadrat o wymiarach 80/80 cm. Następnie zszywamy w tych miejscach zaznaczonych na czerwono. Wartości podane przy tych szwach można dostosować do swoich wymiarów. Po prostu radzę zmierzyć po pierwszym zszyciu i wtedy ewentualnie albo więcej zszyć, albo trochę rozpruć. Pozostałe otwory podwijamy i bluzka gotowa. 

Najśmieszniejsza rzecz w tej zabawie to zakładanie. Chwilę trwa zanim się ogarnie, który otwór do czego, ale jak się to uda to wychodzą takie właśnie fajne marszczenia. Nosi mi się wygodnie jest ciepła i najważniejsze - ekspresowa.
Mała rzecz a cieszy!


Na zakończenie tradycyjnie ogłoszenie parafialne w sprawie Gorsetowego Konkursu
Jak tam Wasze projekty?
2 marca tuż, tuż.
Szanowny Małżonek nie może się doczekać (ja też)!

CZEKAMY!!!!!!