Zosia, co nie chciała sobie zasłaniać

W odróżnieniu od mojej siostry Ani, dla której najważniejszą rzeczą było, żeby było ładnie i się łatwo zasłaniało, Zosia stwierdziła, że ma tak piękne nowe okna (oraz kosztowne), iż wstyd byłoby ich nie pokazywać licznie gromadzącym się gościom. A ponieważ okna są nowe i jeszcze pachną wysokim rachunkiem wystawionym za ich zakup i montaż, należy one okna przyodziać w nowe szatki, bo stare przecież nie są godne by nad nimi powiewać. Drugi powód nie zasłaniania okien jest taki, że Zosia mieszka na dawnej leśniczówce, pośród kniei i dzikiej zwierzyny, mając za sąsiadów głównie zające, sarny oraz inną florę i faunę, która to flora i fauna jest mało interesująca się, czy mieszkańcy domu chodzą w negliżu, bez niego i czy akuratnie pani domu wytarła kurze. Czasem - z rzadka - w oknie pojawi się koński łeb w całości należący do klaczy o wdzięcznym imieniu Gentamycyna (które to imię zawdzięcza ciągłemu leczeniu, któremu była jest i pewnie będzie poddawana, bo to taki trochę felerny koń), ale klacz ma gdzieś życie intymne swoich Pańciów, skupia się raczej na skubaniu sianka, kontemplowaniu przyrody i odganianiu się od psa Borysa, i tylko w chwilach nudy, bądź braku wody w poidle pozwala sobie na taką zuchwałość.
No, ale wróćmy do sedna .
Aby móc się cieszyć nowymi dekoracjami okiennymi, Zosia złożyła mi kurtuazyjną wizytę, w trakcie której wypiłyśmy kawę i pojadłyśmy faworków i przy  okazji, zupełnie niechcący doszłyśmy do porozumienia w sprawie projektu danej dekoracji. Następnie odwiedziłyśmy Miasto Stołeczne Warszawa, w celu nabycia odpowiednich materiałów i ustaliłyśmy termin oddania gotowej pracy. Tu rola Zosi, jako inwestora się skończyła, zaczęła się za to moja harówka, na którą to zgodziłam się dobrowolnie i z niemałą przyjemnością. Powstały cztery komplety mające zdobić jadalnię, "salon telewizyjny" i sypialnię. Na te komplety złożyły się panele uszyte z firanki od góry ozdobione materiałowym pierdutkiem, by nieco ożywić tę prosta formę., a na dole zakończone gipiurową koronką. Góra paneli to tunel, by móc łatwo zakładać i zdejmować te cusie, a pod tym szerokim tunelem, oraz pod dolną koronką znajdują się jeszcze dwa wąskie tuneliki, w które wkłada się cienkie plastikowe patyczki, by całość była naprężona a nie zwisała smętnie jak policzki basseta . Dwa okna w jadalni ustrojone są  w trzy panele (na każde okno) o szerokości 60 cm i długości tylko 120 (bo mają sięgać jedynie o szprosów  w oknie), wysokość pierdutka w najszerszym miejscu to 20 cm. Na salon telewizyjny przypadły cztery panele o szerokości 45 cm i pozostałych wymiarach tożsamych z poprzednimi. A wygląda to tak.

 Tu właśnie rzeczony tunelik na patyczek. Znajduje się z tylu panela, by nie szpecić swym widokiem całokształtu.

 Dodatkowo do paneli dobrałyśmy kompatybilny w kolorze materiał na obrus, który obszyłam lamówką. I jeszcze dodatkowo (bom gospodarna dziewczyna) z materiału, który został po uszyciu górnych pierdutków, machnęłam Zosi sześć podkładek pod talerze, pięknie odszytych w kopertkę, by móc je używać obustronnie

Jak widać Fifi docenia starania Pańci, nawet do tego stopnia , że jest w stanie położyć swój majestat na uszytku beż obawy o naruszenie własnych dóbr osobistych

Trochę inna sprawa jest z  sypialnią, ponieważ tu inwestorka zażyczyła sobie bocznych, materiałowych paneli z pominięciem górnych ozdobników. Ale nie byłabym sobą, gdybym nie wykorzystała do ostatka każdego kawałka materiału, więc znowu z mej prywatnej inicjatywy powstały dwie poszewki na poduszki 40x40 cm, jak najbardziej kompatybilne z zestawem okiennym. Tu mamy dwa panele firankowe o szerokości 55 cm i długości 120 cm  i dwa boczki materiałowe o szerokości 35 cm i długości 160 (tak by sięgały parapetu) A oto i reszta mego dzieła.

Szanowna Zofia jeszcze nie widziała tego, co mam nadzieję będzie oglądać przez najbliższe kilka lat, dlatego też zdjęcia pochodzą z mego domu i w konfiguracji trochę takiej dziwnej, bo naściennej. Ale pokażcie mi takiego cwaniaka, który umie zrobić zdjęcia firankom na tle rozświetlonego okna.


A żeby Was na jeszcze trochę odciągnąć od wszelakich obowiązków to niniejszym ogłaszam, że się będę teraz uzewnętrzniać, z okazji dwóch wyróżnień. Jedno przywędrowało do mnie od Ashritt, drugie z nie tak odległej Holandii od Mag-iczki.

Niniejszym dziękuję dziewczynom, bo ja bardzo lubię, jak i mnie lubią. i idę dopełnić zasad. A należy

1. Podziękować nominującemu blogerowi u niego na blogu (com uczyniła już wcześniej)
2. Pokazać nagrodę Versatile Blogger Award u siebie na blogu (pokazałam)
3. Ujawnić 7 faktów dotyczących samego siebie (zaraz się ujawnię)
4. Nominować 15 blogów, które jego zdaniem na to zasługują (no i tu kiszka kaszana, bo wyróżnienie obleciało już wszystkich dookoła i zostałam jak ten palec :))
5. Poinformować o tym fakcie autorów nominowanych blogów (j.w.)

No to się uzewnętrzniam :)

1. Jak byłam mała to wołali za mną w szkole "mucha" albo "Gucio" z racji noszonych przeze mnie denek od słoików, potocznie zwanych okularami.
2. Świetnie robię wszelakiego rodzaju zacierki Cekolem, akryl-pastą czy innym gipsem
3. Jak upiekę ciasto, to na drugi dzień na pewno będę je jeść na śniadanie i popijać zimnym mlekiem. Mniam...
4. Jestem świetna w skojarzenia i mój mąż już nie chce przeprowadzać ze mną żadnych konkursów, bo zawsze wygrywam.
5. Nie wolno się do mnie odzywać tak gdzieś z godzinę po wstaniu z łóżka bo gryzę, warczę i dochodzi do rękoczynów.
6. Czasami się zawieszam. Siedzę sobie, gapię się w jeden punkt i o niczym nie myślę. Lubię to!
7. Jak byłam dzieckiem, chciałam zostać zakonnicą. Na szczęście mi przeszło :)))

Czy to Wam trochę przybliżyło moją pulchną osobę?

A ja tymczasem oddalę się w pośpiechu, bo mi się ryż gotuje na piecu i zaraz będzie śmierdziało spalenizną. Ooo, już trochę czuć. Raaanyyy, lecę!!!!