Ku chwale ojczyzny

Po ostatnim worku, który Wam zaprezentowałam, dziś coś bardziej dopasowanego, a nawet śmiem powiedzieć, że jak na moje standardy to wręcz obcisłego. No i ku chwale ojczyzny, bo dobór kolorów taki bardziej patriotyczny mi wyszedł. Do wojska to mnie już raczej nie wezmą, ale za markietankę mogę jeszcze robić  (choć podejrzewam, że pewnie żaden pułk wojska się na mnie nie skusi, bo za dużo by kosztowało moje ubezpieczenie zdrowotne).

 A kiecka oczywiście z ostatniego "Szycia krok po kroku" 2/2013 model 3E, no bo skoro mnie tam pokazali, to choćby i żaden model nie wpadłby mi w oko, to i tak coś bym z niego uszyła, tylko po to, żeby się chwalić prawie całą stroną o  mnie :) Na szczęście coś mi tam jednak wpadło w oko, a szczególną zasługę w tym "wpadnięciu" ma Liwias, u której zobaczyłam tą kieckę i zapałałam ogromną chęcią posiadania jej na własność. Pomijam już fakt, że równie mocno zapałałam zazdrością na temat figury rzeczonej Liwiaski, ale figury to sobie na Skwarce nie uszyję, a ciucha jak najbardziej. Dlatego też zdusiłam w zarodku mordercze zapędy oraz porzuciłam poszukiwania miejsca jej zamieszkania  i po raz kolejny przegrzebałam przepastne czeluście półki ze szmatkami, aby wymacać piękną i mięciutką dzianinę w kolorze, hmmm.... śmietanowym i równie sympatyczny ceglasty ściągacz w sam raz na boczki. A na marginesie, oprócz półki z materiałami, mam tez półkę ze słodyczami, na której cudownym sposobem pojawiają się co i raz przeróżne delicyje, niezbyt dobrze robiące moim obwodom, ale za to świetnie wpływające na moje samopoczucie. Na tę półkę ze słodkościami zajrzałam zaraz po wygrzebaniu materiałów, bo nic tak dobrze nie robi przy obmyślaniu nowych szat jak kawusia i jakieś czekoladowe ciasteczko.

Zatem przedstawiam Państwu mnie w wydaniu okolicznościowym (nawet się umalowałam), tj. tuż po powrocie z cmentarza (kto by pomyślał, że można z niego wrócić - a jednak!)

Liwias pisała o przeróbkach których dokonała, ale jej zdjęcia przesłoniły mi treść jej wypowiedzi, więc niewiele mi z tego w głowie zostało, a powinno. Bez przeróbek się nie dało. I nie mówię tu o moim widzimisię w postaci dekoltu w serek ze ściągaczową pliską (plus delikatne ściągacze przy rękawach), bo przy moich "walorach" okołopłucnych i wciąż powiększającym się nie wiadomo czemu drugim podbródku (czyżby w Łochowie silniej działała grawitacja)  korzystniej wyglądam w takim właśnie fasonie. Oprócz tego musiałam skrócić długość przodu do talii, to samo z długością tyłu, do tego zwęzić sporo biodra, bo daleko mi do ideału niemieckiej Helgi (a dokładniej mam o 12 cm mniej w tym miejscu niż się Burdzie wydaje ) i ciachnąć ją po długości w ogóle, bo dyndała mi wokół nóg w jakimś dziwnym miejscu, a konkretnie przez środek kolana, no ni przypiął ni przyłapał. Nogi to owszem mam długie, ale kadłubek to raczej taki szerszy niż dłuższy. Na szczęście tyle jest cięć w tej sukience, że można sobie z niej zrobić normalnie drugą skórę. Ja aż tak się nie wygłupiałam, bo swojej skóry mam aż nadto i nie chciałam robić za dzidzię- piernik w biało- czerwonym kondomiku.

A dla tych z Was, które jednak nie podzielają mojego entuzjazmu w sprawie rzeczonej sukienki dedykuje zdjęcie pt. "Wyglądam w niej jak zza krzaka"

Pierwszy raz zresztą szyłam dzianinę. Naczytałam się o ściegach elastycznych, wąziutkich zygzakach i innych czarodziejskich sposobach na szycie takiego czegoś, ale moja Skwarka powiedziała, żebym se dała spokój i szyła normalnym ściegiem, lekko naciągając tkaninę, bo ona się nie będzie nadwyrężać, dlatego że mi się tak chce i żadne próby przestawienia ściegu na jakiś bardziej czarodziejski niż normalna stebnówka nie doprowadziły do naszego porozumienia. Poddałam się zatem i szyłam "zwyczajnie", co o dziwo nie wzbudziło żadnych sprzeciwów ze strony Jej Wysokości Skwarki.

Sukienka się podoba wszem i wobec, czyli mam na myśli męża, mamusię męża i pewnego pana z galerii handlowej, który szedł wraz ze swoją panią u boku i tak się na mnie gapił, że kopnął się własną nogą w ławkę stojącą nie wiadomo czemu na środku. W co pani kopnęła pana po tym jak już ich minęłam - nie wiem, bo z litości dla tego pana już się na niego nie patrzyłam.