Turbo, Mądralińska i Filemon

 Niby mamy jakieś święta za pasem i powinnam, jak każda szanująca się pani domu, szaleć teraz ze szmatą i cifem po apartamentach, ale jakoś nie mogę się zmusić do tej daremnej roboty. Zamiast więc uchetac się po pachy i łykać na bolące plecy panadole w ilościach hurtowych, siadłam do maszyny, by wywiązać się z danego słowa pewnej Natalii.
 Owa rzeczona Natalia to urocza kosmetyczka, która ostatnio szpachlowała przeróżnymi specyfikami moją wciąż jeszcze młodą twarz, a że szpachlowanie było dość bolesne, próbowała odwrócić moją uwagę jakąś pogawędką.Tematy poruszane wystarczyłyby na nie jedną wizytę  w poczekalni u lekarza czy dentysty. Obgadałyśmy wszystkie znane nam bliżej lub dalej osoby, nie omijając naszych przyjaciółek. A że w trakcie rozmowy wyszły na jaw moje "rozliczne" talenty (czyli szycie, dzierganie, szydełkowanie i jakieś tam inne -anie) stanęło na tym, że Pani Kosmetyczka niecnie i bez skrupułów  wykorzysta mnie do stworzenia urodzinowego prezentu dla swojej przyjaciółki - Pani Fotograf. Pani Fotograf często uwiecznia małe dzieci, bo dumni rodzice bardzo chcą mieć pamiątkę bezzębnych dziąsełek i nieporadnie raczkujących nóżek, a zrobienie wyraźnego zdjęcia tegoż uzębienia jest prawie niemożliwe kiedy jego właściciel wyraża niczym nieskrępowane zainteresowanie wszystkim dookoła oprócz obiektywu aparatu. Jedynym rozwiązaniem tej trudnej sytuacji jest takie ozdobienie obiektywu by nic, oprócz niego, nie było w stanie przyciągnąć uwagi rozbieganych, małoletnich oczu. Zadania się podjęłam z chęcią i radością, choć szybko mi przeszło kiedy wzięłam się do pracy. Dłubanie takich duperelów to jednak za dużo jak na moje sterane nerwy. I choć udało mi się zrobić jakiegoś kwiatka i coś na kształt misia, to oddając to w ręce Natalii wiedziałam, że to badziew i żenada. Niestety czas nie pozwalał mi na eksperymenty, bo prezent miał być urodzinowy a urodzin nie da się zaplanować trochę później, więc solennie obiecałam, że jest to tylko taka "zapchajdziura", a jak tylko złapię chwilę oddechu to przygotuję taki prezent, że i mucha w końcu usiądzie z  zachwytu.
 Chwila oddechu nadeszła więc i prezent się wykonał. Oczywiście darowałam sobie szydełka i druty i jak Pan Bóg przykazał prezent uszyłam. Mam zatem przyjemność przedstawić Wam ślimaka Turbo, sowę Mądralińską i kota Filemona.

Nigdy w życiu nie szyłam tild, pacynek czy innych szmacianek. Jakoś się nie widziałam w tym temacie i powiem Wam szczerze nie widzę się i dziś. Owszem jestem zadowolona z efektu (choć są pewne niedoróbki), bo jak na debiut lepiej by być nie mogło, ale niech mi nikt nie mówi, że trudniej uszyć żakiet niż wypchaną zabawkę. Obrabianie takich drobiazgów to nie na moje nerwy. Ani się tu rozpędzić, ani za co złapać, nie mówiąc o tym, że ciągle jakieś zakręty i zero prostych linii do szycia. Dorzućcie sobie do tego docisk stopki, którego nie można wyłączyć, bo mu się coś odwidziało ( ząbki dały się opuścić, bo tak to by była kicha) i gotowy przepis na katastrofę. Na szczęście to co wyszło wynagrodziło mi te moje frustracje i mam nadzieję, że przyciągną uwagę maluchów bardziej niż specjalistyczne oświetlenie studia fotograficznego.

Najfajniejszą zabawę miałam przy wypychaniu tych cudaków. Takie nadziewanie  świetnie się sprawdza przy oglądaniu skoków narciarskich, bo oczy zajęte szybującymi zawodnikami a  ręce nie pozostają bezczynne, więc nie mamy poczucia traconego czasu na oglądanie telewizji.

 Z technicznych wiadomości należy dodać, że każda pacynka ma od spodu doszytą gumkę w tuneliku tak aby pasowała na różnego rodzaju obiektywy. Nic tylko zakładać i pstrykać sweet focie z rąsi.

 Stworki udadzą się dopiero  jutro do salonu kosmetycznego w celu dostarczenia ich do miejsca docelowego, więc nie mogę się z Wam jeszcze powiedzieć o ich entuzjastycznym przyjęciu, ale jestem pewna, że takowe będzie miało miejsce :)

 Jeśli chodzi o szyciowe sprawy to dziś już więcej nic dla Was nie mam, a ponieważ jest to mój ostatni wpis przed świętami a pewnie i Nowym Rokiem to pozwolę sobie złożyć Wam świąteczne życzenia. I nie będę tu po kolei wymieniać czego życzę, bo zajęłoby to pewnie ze dwie strony A4, a z resztą każda z Was ma inne potrzeby i pragnienia, więc ja skromnie życzę tylko byście dostały to o co prosicie.

Buziaki!

P.S. I chciałam Wam podziękować za wszystkie urodzinowe życzenia. Tyle miłych słów dostałam, i tak mi się to spodobało, że urodziny będę świętować co tydzień :))) DZIĘKUJĘ!