Ki diabeł...

... mnie podkusił, żeby się tak umęczyć nad maszyną i to zaraz po świętach, kiedy jak wiadomo nawet siedzenie przy stole męczy. I zamiast sobie poleżeć, jak każdy szanujący się polak "żeby się sadełko zawiązało", to ja w te pędy do maszyny, bo przez taką pewną Lilianę musiałam koniecznie czegoś spróbować. A mowa jest o "paper piecing'u" a mówiąc po naszemu o pewnej odmianie patchworku, w którym główną rolę odgrywa papier. Na onym papierze drukuje się wybrany wzór (w moim wypadku wygrzebany z netu, bo tworzyć w programach graficznych to ja jeszcze nie umieju), pod papier podkłada się materiał i szyje po wydrukowanych liniach. Nie podejmuję się szerszego tłumaczenia bo Liliana zrobiła to doskonale i u niej możecie sobie to wszystko oblukać.
  Ja się tyle naoglądałam po obcych ludziach tych wytworów, że prawie byłam gotowa wyszywać tą metodą "Bitwę pod Grunwaldem", bo takie proste mi się to wydawało. Na szczęście rozsądek odezwał się dosłownie w ostatniej chwili i wydrukowałam sobie jednak coś dla niewtajemniczonych. Schemat prosty (hę) jak budowa cepa - tak sobie pomyślałam - więc machnę go raz dwa i po sprawie. No i jak zaczęłam machać to machałam ze trzy godziny! Jakbym wiedziała jakie to upierdliwe to w ramach poświątecznej pokuty wolałabym przekopać ogródek.
Jedyny plus to fakt, że pierwszy raz przy szyciu spaliłam tyle kalorii, bo każdy szew oznacza prasowanie, a to z kolei oznacza bieganie  z kuchni do sypialni, bo w jednym pomieszczeniu nie mieszczą mi się i maszyna i deska do prasowania - taką mam hacjendę. Na szczęście efekt końcowy jest, powiedziałabym, zadowalający. Wyszło coś na kształt obrazka, bo po uszyciu wierzchu dodałam spodnią stronę a w środek wsadziłam resztę ocieplinę od mojego płaszcza i jeszcze to przepikowałam. Dodałam też jakieś pseudo-wieszaki i jak znajdę jakiś patyk to uznam projekt za zakończony. Na razie dynda to wszystko na drucie do robótek, bo jakoś to chciałam sfotografować. A wygląda tak:

Tak całkiem się nie zniechęciłam do tej roboty, szczerze mówiąc to mam nawet parę pomysłów jak takie coś wykorzystać w "szerszym ujęciu". Po prostu lojalnie ostrzegam potencjalne naśladowczynie, że trzeba mieć duuuuużo czasu i jeszcze więcej cierpliwości. Oczywiście trening czyni mistrza (jakoś strasznie chcę w to wierzyć), a że ścinków u każdej domorosłej krawcowej jest po kokardkę to aż szkoda tego nie wykorzystać.

  Oprócz robienia sobie krzywdy moralnej w trakcie odkrywania uroków "paper piecing'u" wyprodukowałam jeszcze dwie szyte zabawki, które niebawem polecą hen do Norwegii do dwóch małoletnich panów, żeby odstraszać zimowe smuteczki. Powstały kolejne wersje kota Filemona i ślimaka Turbo.

Przy okazji szycia odkryłam, że mój staaary Łucznik jest lepszy w sprawach pikowania niż moja Skwarka, ale za to z szyciem zygzakiem nie radzę sobie na jednej jak i na drugiej maszynie, co niestety ma odbicie w oczach Filemona. Tym samym składam niniejszym hołd wszystkim mistrzyniom pikowania i aplikowania wszelakich ozdób - jesteście wielkie :)