Łoj, jak mi się nie chce...

...szyć, drutować, szydełkować i inne  " ać".
Ptaszki śpiewają jak głupie, kłócą się o te tłuste dżdżownice jak, nie przymierzając, baby w lumpeksiee o co lepsze szmatki. Krety wywaliły mi na podwórku kompleks azteckich piramid schodkowych i nawet nie muszę wyjeżdżać do Meksyku, żeby sobie te cuda architektury pooglądać. Śnieg dawno stopniał, a spod niego wylazło całe zeszłoroczne zło w postaci liści, których nie chciało mi się jesienią zgrabić, za to teraz skrobałam je wręcz na kolanach, bo jakość dziwnie połączyły się z Matką-Ziemią i nijak grabiem nie można było tego ruszyć. Pewnie za karę, że i trawa przed sezonem zimowym nie była traktowana kosiarką, bo z kolei Ślubnemu się nie chciało.

Nie chciało mi się jeszcze siedzieć w domu, więc wykorzystałam fakt kolejnych urodzin Szanownego Małżonka i zaciągnęłam rzeczonego na kabaret. Ciągle mi powtarza, że on ze mną ma niezły kabaret, no to mu udowodniłam, że nie ma racji, bo chłopaki z Kabaretu Młodych Panów pokazali pełną profeskę i mógł się wreszcie przekonać, że robić ten rodzaj sztuki estradowej wcale nie jest łatwo i ja na pewno takich atrakcji mu w domu nie zapewnię. Oboje wyszliśmy zadowoleni (choć przyjemność do najtańszych nie należała), ja - bo miałam okazję zabłysnąć nową bluzką oraz przekonać się, że oprócz mnie, Ślubnego, naszego psa i kota są na świecie jeszcze inne żywe istoty i to w dodatku rozumne, Szanowny - bo miał z głowy na co najmniej pół roku, moje jęki i stęki, że "my to nigdzie nie chodzimy" ("niechodzenie" odnosi się w tym przypadku do imprez, za które należy uiścić opłatę, bo bywanie na darmowych atrakcjach nie wlicza się do "chodzenia").



Stylizacja na tę "kurturarną" imprezę chyba mi się udała, sądząc po tym, iż w pewnym momencie Szanowny Małżonek szepnął mi teatralnym szeptem - wyglądasz jak papuga - co miało oznaczać, że się wybitnie odznaczam na widowni od szaro-beżowego tła, czyli reszty publiczności. A nie, skłamałabym, była jeszcze jedna Pani, która miała na sobie błękitną koszulę, ale powiedzmy sobie szczerze - pastelowy błękitny to nie jest jakiś bardzo oczobitny kolor :) Jednym słowem kwitłam tam jak wiosenna rabatka w pierwszym rzędzie na środkowym siedzeniu.

A co do samej sprawczyni tego zamieszania to powstała z kwiecistego materiału zakupionego z pół roku temu w lumpeksie w ilościach hurtowych i po strasznej taniości i zostało jej jeszcze na jakiś letni topik, więc pewnie się nam kiedyś ukaże ponownie.

 No, to....to jeszcze nie jest bluzka....

 

 ...o tu już ją trochę widać razem z moimi nogami, które aż wołają o wizytę u ortopedy, bo stoją w jakiejś dziwnej konfiguracji

 

 ..tu jakby się już prostowały..

 

 ...choć z prawą dzieje się jednak coś niepokojącego...

 ...ewidentnie prawa odstaje!

Z racji tego, że nie chciało mi się szyć tunika ma fason najprostszy na świecie, dekolt i rękawy odszyte lamówką, dół wąsko przestębnowany. Luzu akurat tyle, że zmieści się parę kiełbasek z grilla a może i z jeden browarek. Wszak sezon na spaleniznę mamy zamiar zacząć już niedługo, więc będzie jak znalazł. A jeśli nastanie w końcu letnia pogoda (choć nic na to nie wskazuje), to mogę sobie w niej biegać po domowych pieleszach, bez zakładania pod spód żadnych portek, bo długość ma z tych bardziej przyjaznych.

A wracając do tego, że dziś też mi się nie chciało, to wybraliśmy się z Szanownym na Dzień Ziemi organizowany przez Nadleśnictwo Łochów, a które to Nadleśnictwo mieści się ze 200m od naszego domu, więc wstyd byłoby nie iść, bo już bliżej imprezy mieć nie będziemy. I na tym pikniku naoglądaliśmy się cudów-dziwów-niewidów w postaci pana i pani na szczudłach, lokalnych twórców mniej lub bardziej ludowych, nakupiliśmy serów własnej roboty, pogadaliśmy ze znajomymi i wróciliśmy do domu na obiadek. Bluzka też się sprawdziła a oprócz niej i płaszcz, bo gdyby nie to, że mnie widać z kilometra to niechybnie mój Szanowny by mnie zgubił w tym szaro-burym tłumie wciąż coś jedzącym, pijącym bądź szukającym swoich pociech,
A tak - szczęśliwie i w całości wróciliśmy w domowe pielesze, ku uciesze psa i zdążyliśmy jeszcze machnąć tę kwiecisto-ortopedyczną sesję wśród drzew i ptasich treli.

Zatem, moje drogie, ponieważ nadal mi się nie chce - idę zalec na kanapie i poczekać na jakieś natchnienie, bo jak tak dalej pójdzie to zmienię tematykę bloga z "co uszyłam" na "co bym uszyła gdyby mi się chciało" :))