A listonosz wcale nie pukał dwa razy...

....tylko zatrąbił pod ogrodzeniem, bo dostępu do mojej posesji  (oprócz psa rasy hmm.....po prostu pies), bronili dzielnie i z wielkim zaangażowaniem, panowie archeolodzy (bo kopią już drugi tydzień i  nic nie zapowiada końca tej grzebaniny, a twierdzą, że kładą kanalizację na specjalnie życzenie burmistrza miasta i gminy Łochów.), którzy okopali moją nieruchomość "doobkoła", także ani wyjść ani wejść. Wybiegłam więc, ja - rącza sarenka, w domowych kapciach i pokonując wzgórza, pagórki, mniejsze bądź większe wzniesienia terenu, po drodze wysypując wdzięcznie grudy błota ze wspomnianych rannych pantofli, odebrałam paczuszkę. I już wiedziałam...... Moja cukierasowa wygrana dotarła.

  A sprawczynią tego wszystkiego jest Eliza, która prowadzi blog Świat Esophie a tworzy tam cudnej  urody owieczki, króliczki, żyrafki, aniołki i inne słodkie rzeczy, a to wszystko z materiału z dużą ilością serca i zaangażowania. Wpadam sobie do niej dość regularnie i oglądam te rozkoszności z dużą dozą zazdrości, bo tworzenie tak precyzyjnych form, nie jest niestety moim ulubionym zajęciem, ze względu na zupełny brak cierpliwości  z mojej strony do tego typu dzieł (a i tego typu dzieła też nie mają cierpliwości do mnie), a umieć tak bym chciała, więc chociaż sobie popatrzę i powzdycham. Ale żeby nie zanudzać wynurzeniami związanymi z moim stanem psychicznym (czy jak kto woli - psychiatrycznym) przechodzę do okazania dowodów - a popatrzeć jest na co.

Oto przed nami ukazuje się w pełnej krasie zawartość rzeczonej paczki: pięknie wykonany fartuszek kuchenny z lnu, obwiedziony starannie bordową lamówką, do tego cud urody torebusia (bo czyż wypada nazwać ją zwyczajnie - torebką?), z granatowego drelichu (proszę wybaczyć jeśli mylę pojęcia) zwieńczona pokaźnych rozmiarów guzikiem (oczywiście także produkcji Elizy). Jakby tego było mało, po lewej stronie pysznią się rozkwitłe kwiecia w czterech kolorach, które od wewnątrz kryją malusie agrafeczki, by można je było przypiąć do odpowiedniego uszytka, wykonanego już według własnego pomysłu i fantazji. Całość dopełniają (i zajmują środek kompozycji) cztery różnej wielkości - hmm. no właśnie  - nazwijmy je roboczo "takie cusie dla ludków", który to jeden z cusiów na pewno będzie mi służył (po doszyciu odpowiedniego trzymadełka) za igielnik "nadgarstkowy", bo szpilki gubię notorycznie, a mi szkoda. A rozkoszna kokardka zapewne już wkrótce wyląduje jako dekoracja szyjna przy którejś z bluzek, które to zamierzam uszyć niebawem.

Torebusia musi wystąpić samodzielnie....

.....i pokazać.....

.......co ma w środku.

By żadne z podarków nie czuło się pokrzywdzone, oto zdjęcie gromadne wszystkich "cusiów"....

.........w różnej konfiguracji.

A to już specjalne wyróżnienie, a jednocześnie dowód na poparcie tezy, iż czasem jednak gotuję -  Pan Fartuszek Kuchenny ukrzyżowany na wiekowych drzwiach domowych, wcale nie za przyszłe grzechy, jeno celem udokumentowania jego niezwykłej urody.

I tak to moi mili, miast gotować strawę dla spracowanego męża, oraz zamiast innych durnych prac domowych siedzę od rana, przekładam te skarby, macam, głaszczę i oglądam pod światło. Bo przecież każdy lubi prezenty. Ja też. 

Elizko - jeszcze raz dziękuję .