Chciałaby dusza do raju, ale katar nie pozwalaju...

   Panie, panowie, ladies and gentleman, sezon grypowy 2012/13 ogłaszam za otwarty. 

Impreza otwarcia była huczna i z licznymi niespodziankami. Organizatorzy zabawy przygotowali dla nas (a na pewno dla mnie) atrakcje w postaci wybuchów niepohamowanego suchego kaszlu, fajerwerków łez tryskających całymi fontannami i całej masy chusteczek higienicznych na specjalne zamówienie nosa i zapchanych zatok. Przy tak świetnej koordynacji działań poszczególnych części ciała biorących udział w tej niesamowitej akcji, nie sposób nie wspomnieć o uszach zapchanych do granic możliwości i żołądku, który z nadmiaru wrażeń zareagował może trochę zbyt entuzjastycznie na tą fetę i dał się ponieść rozbawionej gawiedzi, tak, iż trudno było u niego cokolwiek wyegzekwować. Zabawę rozpoczęłam w dniu wczorajszym, bawię się nadal wyśmienicie. A jak tak zerkam kątem oka na obserwatorów, to dochodzę do wniosku, iż mój szanowny małżonek dołączy do mnie lada dzień. Wszystkim pozostałym przy zdrowym ciele i umyśle życzę aby jak najdłużej pozostali w tym stanie, gdyż impreza ta tylko z pewnej odległości może wydawać się porywająca, przy bliższym zaś poznaniu traci, niestety, wszystkie swe walory.

  No właśnie... całe to balowanie zastało mnie w połowie roboty mej nowej/starej (bo z recyklingu) sukienki.

Jak zwykle, łowy w szmateksie były bardzo owocne i dzięki nim zostałam dumną posiadaczką kolorowego namiotu służącego kiedyś, komuś za letnią kieckę. A wyglądało to tak.

Hmm, kolor - jakby tu go nazwać dosadnie, ale nie obrazić? Może tak - psychodeliczny sen pani od plastyki. Zabójczy fiolet z kwiatowymi maziajami. Coś w sam raz na nadchodzące szare, jesienne dni. W czymś takim nie ma mowy, żeby mnie ktoś rozjechał na ulicy, no chyba, że rozjedzie latarnie, bo tak się będzie intensywnie oglądał. Pokażę Wam dzisiaj kawałek procesu powstawanie tego zjawiska pogodowego, a jak bal z przeziębieniem się skończy i będę mogła pokazać ludziom swą twarz (mam nadzieję, że w co najmniej nie zmienionym stanie) to będzie i reszta, czyli cała kiecka i JA. No i oczywiście pokażę Wam wtedy na moim żywym (tak sądzę) organizmie  zaległą bluzkę  z poprzedniego posta/postu - oj, wpisu.

Podejrzewam, że moje przeziębienie zaczęło się od ataku na moje komórki mózgowe, ponieważ biorąc się za wykrój, nie miałam ani papieru do kalkowania, ani kalki technicznej. Wykorzystałam wiec do tego inny sposób (którego nie polecam). A mianowicie: na stół kładziemy ręcznik, na to jakiś grubszy papier (tu wykorzystałam jakieś kolorowe kartki), a na to płachtę z Burdy. Potrzebujemy jeszcze starego drutu do robótek ręcznych no i długiej linijki.

Teraz delikatnie, żeby nie przeciąć wykroju, ale w miarę stanowczo, aby się odbiło na naszym papierze, rysujemy tępą końcówka po linii wykroju. Na długich, prostych odcinkach pomagamy sobie linijką. Nanosimy tez wszystkie dodatkowe znaki, jak np, oznaczenia talii, miejsce wszycia rękawa, itp.

Po odrysowaniu to wygląda tak. Można  poprawić ołówkiem, ale ja wzięłam się za to tak konkretnie, że nie musiałam poprawiać i od razu złapałam za nożyczki.

I zbliżenie na zaszewkę przodu, bardzo ciekawa. Model pochodzi z wrześniowej Burdy, ale sukienka ma fason typowy dla lat 60-tych zeszłego wieku, i ta właśnie zaszeweczka jest tego przykładem

Rękaw też miał dla mnie niespodziankę, ponieważ pierwszy raz spotkałam się z takim szwem na środku główki, ale także po raz pierwszy nie miałam problemu z wdawaniem rękawa (co  w przypadku Burdy jest normą i zawsze się naciągam porządnie zanim go dopasuję) , bo tym razem do wdania miałam może 1 cm naddatku a nie pięć, jak to bywało nie raz

A tu chciałam się pochwalić jak pięknie sobie opisuję te moje wykroje, ale mój mąższ był innego zdania i nie omieszkał podzielić się z Wami swoją wersją polskiej ortografii (od razu sprostuję, że trochę jest wykształcony i inteligentny co nie przeszkadza mu w umilaniu mi życia takimi kwiatkami - kiedyś pokażę jego listę zakupów, to dopiero jest ubaw)

Obrzucamy sobie obszycia i środkowe boki tyłu, bo krojony jest z dwóch kawałków

Tak wygląda czarodziejska zaszewka na przodzie, juz po skrojeniu

A tak ja sobie przygotowałam do zszycia

A tu metoda przyszywania odszyć dekoltu dla leniwych. Przyszywamy odszycie oddzielnie do przodu, oddzielnie do tyłu i dopiero wtedy zszywamy szwy ramion i odszyć

Tył z odszyciami

I zszyty szew tyłu.

Jak widać udało się połączyć obie części i nawet pasują., alleluja! (pomijając, że skroiłam trochę szersze ramiona tylu, a to dlatego, że w oryginale sukienka ma dekolt w łódkę, który nie za bardzo lubię, więc przedłużyłam sobie ramiona w stronę dekoltu o 4 cm, ale przy tyle dodałam już 5 cm, bo mi się pomyliło. Na szczęście wystarczyło ściąć ten naddatek i wszystko wróciło do normy. Dodatkowo, po wywinięciu odszycia, przestebnowałam dekolt dookoła na szerokość 0,5 cm.

Zszyłam boki i.... i w tym momencie poszłam na imprezę otwarcia sezonu gryp i przeziębień.

Kiecka prawie gotowa. Wisi smętnie na wieszaku i czeka na wykończenie. Ja za to jestem już wykończona, więc nie rozumiem do czego jej się tak spieszy. Kto to wszystko zrozumie?

 Leżę więc sobie cichutko w łóżeczku, wspominam stare dobre czasy (te sprzed potopu) i mam płonną nadzieję, że mój organizm w końcu przestanie produkować te zbędne wydzieliny i zajmie się jakimś innym, konstruktywnym działaniem. Póki co, na wszelki wypadek się żegnam - nie, nie ze światem - z Wami, i do następnego ....Pa, pa.