Wariacje-inspiracje

    No właśnie. Pora była najwyższa zajrzeć do moich przepastnych archiwów Burd z połowy zeszłego wieku. Oglądania było co nie miara, i wzdychań i zachwytów. Postanowiłam więc czym prędzej - szyję. Wybór padł na bluzkę, bo po mojej kropkowanej impresji  z kołnierzykiem be-be, zachciało mi się jeszcze jednej bluzeczki do biegania na co dzień. Materiał, tym razem, bez żadnych fanaberii typu - rozciągam się bo lubię, śliski jestem jak ropucha na wiosnę, lub wręcz przeciwnie tępy jak nie przymierzając moje noże w szufladzie. O, co to to nie. Piękna, zielona bawełna - lekko "sprężysta" - poddająca się mojej woli jak bezwolna duszyczka. a do tej bawełny kawałek materiału, który dostałam od zaprzyjaźnionej Pani sklepowej a mający mi służyć za zasłonę. Ale kto bogatemu zabroni wstawić sobie takie coś w bluzkę. Nikt. Więc wstawiłam i za grzechy nie żałuję. A zielone coś to oczywiście nabytek z lokalnego szmateksu, czyli wszystko ekologicznie i zgodnie z trendami. 

    Jedyny mankament bluzki - za dużaaaa. Zaszewki piersiowe -  jak sama nazwa wskazuje -  nie znajdują się u niej w miejscu piersi, ale krążą gdzieś na ich przedmieściach i nijak nie mogę się z nimi dogadać. Po bokach tez sporo miejsca na obiad, deser i może jeszcze dokładkę. A że ja leniwa z natury, to pewnie w niej pochodzę jakieś pół roku zanimi wpadnę na genialny pomysł, by naprawić to, com zepsuła. Zatem przedstawiam zgromadzonej tu licznie (ups, żebym nie zapeszyła) publice me nie doskonałe dzieło z nadzieją na łagodne potraktowanie.

A tu właśnie widać jak wszystko smętnie zwisa

Czerwoną kokardkę kiedyś zawiązywano noworodkom, żeby złe oko nie rzuciło klątwy. Ja też, tak na wszelki wypadek skorzystałam z ludowych mądrości

Pancerna Hela darła mi się z drugiego pokoju, że niby po co ja ją stworzyłam, żeby kurz zbierała. Aby zamknąć jej niewyparzona jadaczkę (której jakoś nie mogę znaleźć) pstryknęłam jej fotkę, że niby chcę pokazać kołnierzyk. Niech się cieszy, że jest potrzebna.

A to "forma wyjściowa", raczej nie w formie.

   Ale żeby stało się zadość, tym wszystkim, którzy gustują w fasonach sprzed lat, prezentuje poniżej kilka modeli, tym razem z roku 1967. A że jesień w powietrzu to pomyślałam, że bereciki zainteresują niejedną modnisię a przy okazji popatrzą także na to co pod berecikiem.

To zestawienie jakoś szczególnie utkwiło w mej pamięci. Połączenie żółtego z granatem  jest może zbyt oczywiste, jak na dzisiejsze standardy, ale mam do niego duży sentyment.

Tu z kolei nawiązanie do wrzosów, które jak szalone kwitną na łące przed moją hacjendą. Jednym słowem JESIEŃ.

 Och, jesiennie się zrobiło to fakt. Słoneczko świeci jakoś tak spokojniej, niby ciepło, niby nie. Pająki stadami okupują mi posiadłość. Ogarnia mnie melancholia. Oj, robi się za bardzo depresyjnie. Co to będzie w listopadzie? Brrrr. Nie ma co, trzeba coś zjeść. Jak człowiek najedzony to i świat piękniejszy. Najwyżej pójdę we wrześniu na siłownię. Lecę ugotować paszę dla mojego stada, no i chyba coś uszyję. To zawsze poprawia humor. Pa,pa.