Żeby nie gadali, że nie mam eleganckiej bluzki.

Tak, tak moi drodzy. Czasem coś powstaje pod przymusem opinii publicznej. A to mąż Ci powie, że tyle szyjesz, ale nie masz  żakietu. Albo mama Ci wytknie, że Twoje ciuchy to raczej takie sportowe. Nie mówiąc już o wizycie u teściowej, gdzie po prostu musisz wystąpić w czymś ekstra. Na pewno wiecie o czym mówię.

   A że od samego mówienia to się jeszcze nic nie uszyło, zabrałam się więc dzielnie za kolejne przeglądanie Burd. Skupiłam się na wydaniach w miarę mi współczesnych, bo choć bardzo lubię moje bardzo archiwalne numery, to poczułam nieodpartą chęć uszycia czegoś nowocześniejszego. Zawiesiłam moje błękitne oko na numerze marcowym z 2009 r. I to był strzał w dziesiątkę. Albowiem, na stronie 15 tegoż pisma odkryłam świetną bluzkę (model 109) wykonaną z jedwabnej satyny, w kroju dość swobodną, ale mającą ogromny potencjał.

zdjęcie ze strony burdastyle.com

A że, po ostatnich zakupach w SH,  znalazł się w moim posiadaniu taki oto szal (za całe 7 zł)

nie było się nad czym zastanawiać.

   To znaczy, teraz tak mówię, ale nie było mi do śmiechu już przy krojeniu. Materiał śliski jak brzuch ryby, cud że nie rozciągliwy. Organizm bardzo żywy i z wieloma kończynami - tak szybko uciekał spod maszyny. Rozleniwiłam się tymi moimi bluzkami z bawełny, a tu szycie pokazało, kto rządzi.. Zeszło mi na krojeniu, szyciu, przymierzaniu i poprawianiu jakieś 5 godzin. Prawdziwy maraton. Ale są i dobre strony tej orki. Pierwszy raz w życiu (i w szyciu też) produkowałam takie ozdobne odszycie przodu, mam na myśli tę szeroką plisę z zapięciami. Popełni łam w niej mnóstwo błędów. Otóż plisa jest podwójna (czyli mamy wierzch i spód), kroimy zatem 4 kawałki (czyli 2 razy z podwójnie złożonego materiału) i tu popełniłam błąd nr 1, gdyż, bo, ponieważ, drugie dwa kawałki skroiłam o pół centymetra węższe. Tragedii można by zaradzić, gdybym zszyła ze sobą te części, które kroiłam razem. Ale, przecież, w ferworze walki przekładałam te puzzle w te i we wte i z powrotem, że mi się zupełnie wszystko pokićkało i w efekcie (ale też szczęście w nieszczęściu) wewnętrzne części plis wyszły mi za wąskie (błąd nr 2 ). Biedy może strasznej nie ma, bo od frontu wszystko gra, ale nie mogłam ich od środka ładnie razem przestębnować (błąd nr 3), więc je po chamsku obrzuciłam overlockiem i po prostu złapałam nitką na ramionach (bo tam jakimś cudem maja tę sama szerokość co wierzchnie części). No po prostu granda i zgrzytanie zębami. A żeby sobie jeszcze uprzyjemnić godziny spędzone przy maszynie postanowiłam - naiwnie i z wielkim entuzjazmem - uwieczniać kolejne etapy powstawania cud-bluzki. Nic Wam jednak nie pokażę, bo materiał wybitnie nie fotogeniczny -  bez lampy źle, jeszcze gorzej z lampą (zupełnie jak z facetami). A tak chciałam zabłysnąć lekcją wszywania plisy. No cóż, może i lepiej, że się nie udało, bo pokazać to i tak nie miałabym co.

   Ale, suma summarum - jestem zadowolona. Bluzko-tunika ma charakter wybitnie wyjściowy, myślę że i jakieś święta można nią opędzić. Materiał oczywiście "śtucny", jakiś taki gnieciuch imitujący kreszowaną satynę czy jedwab, ale nosi się wygodnie. O nadmierne wydzielanie zapachów się nie martwię, bo to przecież ciuszek na jesienno-zimowe okazje, a w tym okresie upałów nie przewiduję. No i fason taki sprzyjający gastronomii, bo spoza tych marszczeń żaden wzdęty brzuszek nie ma prawa się wyłonić. Polecam, tym bardziej, że jeśli uszyje się ją z np. cienkiego szyfonu to może służyć i latem i zimą, w zależności co pod spód włożymy. Jednym słowem "Kobiety do maszyn".

Skoro post taki jakiś jesienny, to wrzucam tu kilka fotek z ogrodu, w którym jesień widać jak na dłoni.

Piękne, prawda?