Z dziennika niedoszłej pacjentki psychoterapeuty

Cóżem Ci - o Losie - złego uczyniła, żeś karał mnie w tych dniach okrutnie i rzucając pod nogi kłody rozliczne, patrzył jak się o nie potykam (w końcu mam astygmatyzm, nie?) i swoim drwiącym śmiechem zagłuszał me żałosne prośby o choćby małą, wolną chwilkę na własne przyjemności. O ty okrutny, który odciągnąłeś mnię zupełnie od jaśnie oświeconego Bloggera i od innych internetowych delicyj, bym w trudzie i znoju poznawała Twe mroczne oblicze, w którym na próżno szukałam wspomożenia. Oto jednak jestem, pomimo Twoich wybiegów, gierek i sztuczek, co więcej, pozwolę sobie powiedzieć - WAL SIĘ! Skończył się dzień dziecka, spadaj se jak najdalej ode mnie i żebym Cie więcej nie widziała. Głupi jesteś i masz pryszcze!
 Tak mniej więcej spędzałam czas, kiedy mnie tu nie było, a nie było mnie sporo, bo normalnie pająki zasnuły mi całego bloga i tak jakoś stumaniałam, ze się parę dobrych chwil zastanawiałam w co kliknąć, żeby posta napisać. Wesoło mi ostatnio nie było, ale ile można odmawiać sobie przyjemności, no powiedzcie sami. Pewnie jeszcze z tydzień bez Was i jakiś pseudoterapeuta zarobił by na mnie na nowego laptopa. A ze u mnie raczej krucho z kasą i sama myśl, że miałabym płacić komuś za słuchanie moich wynurzeń powoduje  prawie że natychmiastowe zdrowienie, postanowiłam sama sobie poradzić a zaoszczędzone pieniądze przeznaczyć na chleb i masełko do tego chleba.



 Tak więc jestem.

No i to w zasadzie tyle co mogłabym napisać (pomijając szczegółowy opis wszystkich kłopotów i innych tragedii, bo po co?). "Nowej" maszyny do szycia nie mam, bo tajemniczy pan Piotr zamilkł jak zaklęty i unika kontaktu ze mną jak z trędowata co najmniej. Nie miałam zielonego pojęcia, że mogę zamęczyć człowieka przez telefon na tzw. śmierć. Albo on jakiś mało odporny psychicznie, albo ja  szczególnie uzdolniona. Hmmm, zagadka pozostanie na wieki nie rozwiązana. Efekt taki, że teraz muszę głaskać i przytulać starego Łucznika, by mu się w ogóle chciało ruszyć choćby o dwa ściegi, co kończy się albo plątaniem nici, albo ich zrywaniem, albo jakimś taki dziwnym dźwiękiem "łiiiii", który się wydobywa z jego trzewi. Najlepsze jest to, że muszę uprzedzać Szanownego Małżonka w jakich godzinach zamierzam szyć, tak by mógł sprawdzić program telewizyjny, ponieważ szycie uniemożliwia oglądanie telewizji i to nie z powodu hałasu, ale z powodu tego, że teraz robi się badziewie a nie telewizory, bo szycie na maszynie wywołuje na ekranie tegoż badziewia (firmę przemilczę) powódź kwadracików wszelakiego koloru, zamiast zapowiadanego w rozkładzie meczu Brazylia kontra jakaś inna cholera.

Szyć coś tam próbowałam. O, na ten przykład taki kombinezon z Burdy

Zdjęcie ze strony Burdy

Bo tak sobie pomyślałam, że kiedyś przestanie padać, (niechby tylko i na dwie godzinki), a jak już przestanie to ja sobie założę taki letni kombinezonik, wezmę wiklinowy koszyczek i udam się na radosne zakupy po porcje rosołową i papier toaletowy (to nie znaczy, że użycie do obiadu porcji rosołowej równa się użyciu po obiedzie papieru toaletowego.Choć jakby się tak głębiej zastanowił...). No to go sobie skroiłam z jakiejś wiskozy zalegającej półkę od czasów Noego, uszyłam i czym prędzej oddałam z powrotem Noemu, bo ja w tym nawet po papier toaletowy nie wyjdę. Wyszedł worek na kartofle ze szlufkami, gumką w pasie i dekoltem kończącym się w okolicach "mymłona". A i tak przewidująco wzięłam mniejszy rozmiar. Brrrr...koszmar!
 Potem pomyślałam sobie o żakiecie, czy czymś w rodzaju lekkiej kurtki. A że wstręt do Burdy jeszcze nie minął przegrzebałam Papavero i znalazłam takie coś.

Zdjęcie ze strony Papavero

Wydało mi się to "coś" dość interesujące ze względu na ciekawie poprowadzone cięcia. Zatem znowu wizyta na półce Noego, cięcie, zszywanie i ponownie prezent dla biblijnej postaci. Nijak mi to nie leżało. Sterczało tam gdzie nie powinno, a gdzie powinno to oklapło. Jednym słowem obraziłam się i na Papavero.

Efekt tego taki, że na wszelki wypadek poobrażałam się na wszystkie wykroje, niezależnie od źródła ich pochodzenia i nie mam co szyć. Leży mi na półce parę szmatek do przerobienia, ale tak nie mam do nich przekonania, że udaję, że ich nie widzę. Chyba poczekam jeszcze z parę dni, bo jak widzę, na siłę to może być jakieś urządzenie mechaniczne, a nie szycie. Poza tym szkoda mi materiałów, które marnuję na te popłuczyny sztuki krawieckiej (Noe kategorycznie odmówił noszenia czegokolwiek spod mojej maszyny).

Czekam zatem na słońce i przypływ weny twórczej i dziękuję za Wasze maila ze słowami troski o moją skromną osobę - dodały mi otuchy :)))))