Muł kontra obcasy

 Co by nie mówić, pogoda od paru dni postanowiła wysuszyć nas na wiórek kokosowy lub - w przypadku osób nie przepadających za owym kulinarnym dodatkiem - na wiór sosnowy, ewentualnie dębowy. Ogólnie jako osoba wysoce ciepłolubna, nie powinnam tej pogodzie złego słowa powiedzieć, ale jednak babsko trochę przesadziło. No bo ja rozumiem, że ciepło, że zero wiatru, że pranie schnie na ogrodzie z geometrycznym wręcz przyspieszeniem, ale nie mogę jej darować, że równie szybko się odwadniam, liczba branych przeze mnie pryszniców znacząco wpływa na rachunek za tzw. "energię elektryczną" (no bo w piecu palić nie będę skoro średnia temperatura w domu wynosi 29 stopni), a na mej dojrzałej gębie pojawiają się wypryski rodem z koszmaru nastolatki, o których sądziłam, że mam je z głowy (no i z tej gęby) co najmniej od 20 lat. No tego to jej wybaczyć nie mogę. Jedyna pociecha to to,  że te problemy ma w tej chwili około 38 milionów mieszkańców naszej rozgrzanej ojczyzny a jakby spojrzeć na to bardziej globalnie to i ze dwa miliardy "człowieków". więc wyjątkiem niestety nie jestem.

Jestem za to żoną  Szanownego Małżonka, który postanowił wynagrodzić mnie - podobno za wyjątkowo piękne posprzątanie naszego gniazdka, które to posprzątanie jakoś jemu do głowy nie przyszło -  wypadem na równie wyjątkowe lody do pobliskiej miejscowości, a dokładnie do knajpy znajdującej się w tej miejscowości. No to się przebrałam za kobietę, czyli umyłam włosy, ułożyłam na niej jakieś fale czy loki, założyłam nową sukienkę (w końcu miałam okazję pokazać to dzieło moich rąk i mąk) i przywdziałam jedyny słuszny obuw pasujący kobiecie - buty na obcasie. Życie niestety pisze swoje scenariusze niezależnie od naszego widzimisię, więc wizyta w knajpie okazała się porażką, ponieważ znalezienie w niej choćby jednego, wolnego krzesła (jedno starczyłoby, bo chyba Szanowny dałby radę potrzymać mnie na kolanach z 15 minut) okazało się trudniejsze niż wysłanie legendarnej Łajki w kosmos. Skutek był taki, że z rozpaczą w głosie zaproponowałam, co by zawiózł mnie w jakieś romantycznie miejsce celem machnięcia paru fotek do bloga, co też niezwłocznie uczynił. Sprawa okupowania knajpy wyjaśniła się przy okazji poszukiwania romantycznych plenerów, bo okazało się że dziś odbywa się w Kamieńczyku (dla zainteresowanych - woj. mazowieckie, ok. 10 kilometrów od Wyszkowa) Festiwal Miodu i Chleba, i te ludki co się tego chleba i miodu nażarły to ruszyły do knajpy nażreć się golonki i gulaszu, a to spowodowało, że my nie mogliśmy się w tym samym czasie nażreć długo oczekiwanych lodów. Oto zatem, efekt naszych poczynań - zdjęcia w romantycznych okolicznościach przyrody.

Aż tak jęczeć to w sumie nie powinnam, bo dzięki brakowi miejsc "Pod dębem" (a karmią tam, że klękajcie narody), zostałam marszandem , ponieważ zakupiłam (no dobra - mąż zakupił na moje wyraźne "o, ten mi się podoba") pewien bardzo urokliwy obraz, dzieło rąk lokalnej twórczyni, choć z drugiej strony, gdyby było wolne miejsce, to mielibyśmy o parę złotych więcej w kieszeni. Ale za to nie miałabym szansy pokręcić żarnami, pomłócić cepem, albo zakopać się w mym "kościelnym" obuwiu w bardzo romantycznej, znanej mi od dzieciństwa (w końcu płynie przez Łochów i niejeden raz się w nie topiłam) rzece Liwiec, a dokładnie w jej śmierdzącym stęchlizną mule. Ale czego nie robi się dla niepowtarzalnych ujęć, nawet stada wygłodniałych komarzyc nie są w stanie przeszkodzić w uwiecznieniu tej jednej, jedynej chwili (ten dziwny przykuc i machanie kiecką ma odstraszyć ewentualnych krwiopijców).

Że on (znaczy się Małżonek) zdążył nacisnąć migawkę ....

Winna Wam jestem parę słów o tej sukience - w końcu to blog o szyciu. Materiał zapewne poznajecie, bo wystąpił już na tym blogu w roli bluzko-tuniki, której to mi się strasznie nie chciało szyć. A że zakupiłam go w ilościach hurtowych, należało go wykorzystać aż do bólu. Ból w sumie był mały, bo wykrój z Burdy 3/2009, model 116 B należy do tych nielicznych, których nie musiałam w ogóle dopasowywać do mej dziwnej sylwetki. Zaznaczę, iż w/g Burdy przeznaczony jest dla osób niskich, a mnie zawsze wychodziło, że jestem osobą średniego wzrostu (164 cm). Wychodzi na to, że dla Burdy jestem kurduplem. Jednym słowem, skroiłam, uszyłam, założyłam i nie mogę się z nią rozstać tak mi się podoba. Bardzo wygodna, kobieca a czy dodaje kilogramów to mnie to wisi i powiewa, bo czuje się w niej rewelacyjnie i noszę ją aż do znudzenia.

Tymczasem udaję się na kolejny prysznic z nadzieją, że te upały potrwają co najmniej do końca sierpnia, bo wtedy udaję się nad nasze polodowcowe morze i chciałabym się choć raz w nim wykąpać, bez perspektywy zapalenia płuc, bądź innej przypadłości dotyczącej górnych dróg oddechowych.