Kobieca natura

Nie jeden myśliciel zjadł na tym zagadnieniu zęby. A i niejedna kobieta, która w przerwie między obieraniem ziemniaków a okładami z herbaty na opuchnięte powieki zadumała się nad złożonością swojej psychiki, skwitowała ten temat machnięciem spracowanej dłoni i przeciągłym westchnięciem ....eeeeh!

No bo jak tu wytłumaczyć postronnemu widzowi, że szyje się ciucha, którego w zasadzie się nie nosi, bo nie wpisuje się w ogólną stylizację szyjącej, bo nie ma go do czego nosić, a w ogóle to i tak ona  źle wygląda w tego typu garderobie. No, wytłumaczyć się nie da. Sama szyjąca zresztą nie wie, czemu to coś powstało. Można to próbować podciągnąć pod dość ogólne pojęcie recyklingu, gdyż rzecz została uszyta z materiału pamiętającego Edwarda Gierka (sama szyjąca tez niestety jeszcze dość dobrze go pamięta jak i jego szanowną małżonkę Stanisławę), no bo szkoda było materiał wyrzucić. Tkanina zresztą darowana mi przez moją, jak na razie najfajniejszą teściową wraz z innymi tkaninami, na które jeszcze nie mam przeznaczenia.Teoria dość mętna , ale dla spokojności sumienia przyjmijmy ją za chwilowo obowiązującą. A ta rzecz, która narobiła tyle zamieszania w życiu wewnętrznym szyjącej to bluzka koszulowa.

Szczerze mówiąc nie noszę żadnym koszul, bluzek koszulowych czy innych podobnych giezeł. Źle się w nich czuję, bo mam wrażenie, że mi wszystko w nich odstaje. Widać same cycki i okrągły bebech. Poza tym nie umiem się do nich ubrać, bo albo wyglądam jak sekretarka firmy segregującej odpady, albo dzidzia piernik w wersji hard ledwo widoczna spod falbanek i koronek. Problem pewnie w tym, że nie trafiłam na odpowiedni fason, albo po prostu stworzona jestem do dzianiny i jerseyu i tyle.

 Żeby było śmieszniej to szyło mi się ją rewelacyjnie. Model 112 z Burdy 9/2012 (choć kołnierzyk z sukienki nr 113, bo taki zwykły koszulowy mi się nie podobał) ale jakby w ogóle z niej nie pochodził. Wszystko mi pasowało, zero przeróbek konstrukcyjnych, bo zwężania w biodrach nie biorę pod uwagę, gdyż, ponieważ, bo, ja zawsze to robię, z racji minimalnej różnicy biodra-talia. Mam za to nadprogramowo w brzuchu, ale o dziwo to się wszystko mi w tej koszuli zmieściło. Materiał gierkowski równie uroczy, jakaś bawełna w róże i takie coś na podobieństwo pasków - sam się pod maszynę kładł i krzyczał uszyj mnie, uszyj! No to uszyłam :)

 

I jak ja mam nie wyglądać ja pensjonarka, skoro sama sobie wybrałam pensjonarski kołnierzyk

i cacane marszczenia przy karczku

 

i szczypanki przy mankietach

 

No śliczna po prostu :)

I teraz już słyszę te jęki - łeeee, na pancernej Heli to pokazuje! Ano na Helci, bo po pierwsze primo - nie mam zielonego pojęcia do czego to założyć. Wiem, wiem zaraz powiecie że do dżinsów czy spódnicy ołówkowej. Problem taki, że spódnicy ołówkowej - fajnej - nie posiadam. Fajnej czyli nie sekretarskiej ,bo taką mam - czarną. Spódnicy a la dzidzia piernik na szczęście nie posiadam, co akurat nawet mnie nie pociesza. Z kolei wersja z dżinsami jakoś mi tak pachnie czasami mojego liceum (wtedy namiętnie biegałam we flanelowych koszulach w kratę i robiłam za wielce uduchowioną) a za tymi czasami mało tęsknię, bo byłam młoda i głupia :) A po drugie primo to mi wyskoczyły na gębie takie diody LED, że już sama na siebie nie mogę patrzeć i tym bardziej chcę zaoszczędzić tego widoku Wam. No i przepraszam za brak guzików. Kupić je kupiłam - białe, lekko perłowe na nóżce. O dziwo, w rodzimej pasmanterii. Leżą sobie grzecznie w pewnym pudełeczku i czekają na moje zmiłowanie a raczej na wenę do wyciągnięcia maszyny i zrobienia tych 10 sztuk dziurek.

A wenę to ja mam ale do jedzenia. No klękajcie narody, czego ja wczoraj nie zjadłam. Nie było w domu kąta do którego bym nie zajrzała w poszukiwaniu czegoś jadalnego lub nie. Śledź a po nim nutella to mały pikuś przy moich wczorajszych ekscesach kulinarnych. Najgorsze, że tej czarnej dziury w moim środku nie dałam rady niczym zasypać no i poszłam spać głodna i zła. Teraz już chyba wiem skąd te diody na licu. Jakby mnie ktoś faszerował całą tablicą Mendelejewa to też bym nie wytrzymała. Jednym słowem niech już przestanie wiać, sypać i mrozić, bo jeszcze tydzień takiej diety i zostanę grubą rozwódką z kredytem konsumenckim.

Ale żeby tak się nie  stało (mam na myśli ten rozwód, przytycie i kredyt konsumencki) to teraz na koniec będę od Was wyciągać ciężko zarobione pieniądze w wysokości 1,23 zł od każdej majętnej. A wymówkę mam taką, że się wepchałam po raz drugi do konkursu na Blog Roku 2013 i żeby wygrać te  nagrody, które niechybnie uratują mnie od tych wszystkich nieszczęść wyżej opisanych potrzebuję Waszego wsparcia. Dlatego też, by ulżyć mojej niedoli możecie wysłać sms-a na numer 7122 o treści F00522 (po F są dwa zera) od dziś do 6 lutego do godz. 12:00. Tu następuję podlizywawczy uśmiech :)))))