Spotkanie wcale nie takich anonimowych szmatoholiczek

Na fali ogromnego zainteresowania domowym szyciem, jak grzyby po deszczu powstają różniste grupy zrzeszające wszystkie uzależnione od maszyn do szycia, wszelakiego kalibru szmatoholiczki czy pozostałe osobniki dotknięte jakimiś fobiami rękodzielniczymi. Okazało się, że i ja się kwalifikuję by zostać czynnym członkiem takiego nieformalnego stowarzyszenia, co zostało skwapliwie przeze mnie wykorzystane. I tak od jakiegoś już czasu należę do fejsbukowej społeczności pod wiele mówiącą nazwą "Grupa Warszawa Szyje", która ma także własnego bloga. Na chwilę obecną mamy już około 850 członków (raczej członkiń, bo to chyba same babki są) i co dzień przybywa kolejnych  chorych i uzależnionych (zaraza rozprzestrzenia się w tempie grypy hiszpanki i niedługo dotrze do każdej mieściny w Polsce). Wreszcie można sobie pogadać o stębnowaniach, odszyciach, fastrygach, ciągnących się w kroku  spodniach i źle zrobionej zaszewce i nikt się nie puka w czoło w geście totalnego nierozumienia tematu.
A że internet to dla nas za mało szybko przeniosłyśmy się do realu i tak wczoraj odbyło się pierwsze spotkanie, na które przytachalyśmy wszelkie zalegające w domu przydasie, by wymienić je na inne zalegające cudze szafy i pudełka duperełki.
 Co tam się działo, to nie sposób opisać słowami. Niesamowite jak widok kolorowych szmatek, suwaków, tasiemek, koralików może doprowadzić do takiego amoku, że się zapomina o mężach, zostawionych w domu głodnych dzieciach i nie zapłaconej racie kredytu. Ja chyba zamilknę i po prostu pokaże Wam zdjęcia (zdjęcia robiła pewna Kasia, ale mam jej zgodę oraz zgodę innych uwiecznionych na ich publikację).

Mina mówi sama za siebie - bawimy się ogniem, a zabawa ma na celu udowodnić, że palony materiał na pewno nie jest naturalny

No i z tego właśnie powodu porzuciłyśmy nasze rodziny na tych parę wesołych godzin

Amok obejmował coraz większe grono zebranych

Już nawet nie czekałyśmy na wypakowywanie toreb, grzebałyśmy bezpośrednio w

A to najładniejsze "stoisko" , gustownie ułożone tkaniny w wiklinowej skrzynce i z precyzja przycięte etykiety

Jak zwykle podłoga jest najbardziej odpowiednim miejscem do cięcia tkanin.

W żółtej bluzce nasza gospodyni, która chyba denerwowała się za dwoje, choć zupełnie niepotrzebnie, bo atmosfera jak u cioci na imieninach :)

Niektóre z nas z wielkim wysiłkiem broniły sie przed nabyciem kolejnego kawałka tkaniny (mina Uli bezcenna), ale i tak nadaremnie.

Zdjęcie to w najbardziej wiarygodny sposób przedstawia to co się działo - jedno wielkie grzebanie :)

Inne wręcz przeciwnie - schowane w kątku przed wzrokiem postronnych obserwatorek wybierały co najlepsze kąski

I zmęczone szperaniem podziwiamy zdjęcia Wiedźmy Domowej a dokładniej jej pracownie ulokowaną w sypialni. Gdzie diabeł nie może tam babę pośle a ona i na 45 m kw. da radę zorganizować miejsce do szycia, prasowania, składowania i innego -ania.

Było super - swojsko, wesoło, bezstresowo (nie licząc drżenia rąk i migotania przedsionków przy wybieraniu kolejnych łupów). Dzięki Karolinie, wolontariuszce fundacji "Nebo" mieliśmy gdzie się podziać, bo udało się przekonać fundację, że nie rozniesiemy im lokalu a wręcz przeciwnie nawet im coś przyniesiemy w ramach podzięki. A wpisowym była jakaś rzecz własnoręcznie uszyta czy zrobiona, którą fundacja spienięży na aukcji i będzie miała na bieżące wydatki. Ugadane już jesteśmy na kolejne spotkanie, bo przecież mania szycia i kupowanie raczej nam tak od ręki nie przejdzie. Leczenie jest długotrwałe i mało przyjemne, więc lepiej wytrwać w tej chorobie.

I żeby nie było, że nic nie uszyłam. Bluzka na zdjęciach jeszcze ciepła, kończona w sobotę, nawet sobie jeszcze obrywałam jakąś nitkę jak dziewczyny nie widziały. Model 127  z Burdy 7/2013, o dziwo bez przeróbek.
A i jeszcze - ja też coś dałam radę wyrwać. Dwa wełniane materiały i kwiecista żorżetę, ale o tym to już następnym razem, bo muszę trochę ochłonąć z wrażeń i zająć się jakimś przyziemnym prowadzeniem domu...brrr...