Tragedia japońska, akt I (i raczej ostatni)

 ...przynajmniej jeśli chodzi o ten model.  

W tragedii udział wzięli:

- w roli głównej zdjęcie modelu z książki Pattern Magic

- w roli reżysera - moja znerwicowana i zestresowana osoba,

- obsługa techniczna - stary Łucznik (i morze, chciałoby się powiedzieć), prześcieradło ze szmateksu , kawałek materiału z przeceny, wykrój bluzki z Papavero.

Przedstawienie  rozpoczęło się w dniu wczorajszym od znalezienia, wydawałoby się, odpowiedniego wykroju bazowego. Piszę, wydawałoby się, bo  w miarę rozwijania się akcji reżyser (czyli ja) coraz bardziej skłaniał się do zmiany obsługi technicznej.

 Po wielu konsultacjach społecznych, rozmowach mediacyjnych z własnym ego i kilku wypitych kawach udało mi się (tak przynajmniej się wydawało) rozkminić te japońskie obrazki. Za opis,  z wiadomych przyczyn, nie miałam zamiaru się zabierać (jedyne co udało mi się odczytać na schemacie, to skrót BP, umieszczony dokładnie w miejscu środka biustu czyli BUST POINT - huraaaa!) Powstało więc takie coś..

 Po przygotowaniu wykroju zaprosiłam na gościnne występy wspomniane już białe prześcieradło. Biedactwo,i tak już było po przejściach (bo z second handu), to jeszcze ja mu  dołożyłam, i to porządnie. Pobazgrałam, pocięłam, naszpilkowałam, i przejechałam starym Łucznikiem, co to jeszcze może. Wyszło to.....Postrach wsi i miasteczek, lub ewentualnie turystyczna atrakcja.

Dla porównania obok nasza azjatycka piękność.

 

 To, co to coś ma w środku, jest jeszcze bardziej przerażjące.....brrrrr.

Podziękowałam zatem szmacie za współpracę i w dniu dzisiejszym stanęłam oko w oko z nową , wschodzącą gwiazdą pasmanterii i sklepów z tkaninami. Nastąpiła powtórka z rozrywki, czyli pobazgrałam, pocięłam, naszpilkowałam i rozjechałam Łucznikiem (tak, tak, to ten sam co jeszcze, nadal może). I klapa... Pomimo zmiany szmaty na mniejszą szmatę, bardziej jędrną i nie sflaczałą wyszło jak przedtem.

 No, może trochę lepiej, bo przynajmniej widać "jakieś" zakładki

Ale widać je tyko z odpowiedniego profilu i tylko i wyłącznie na Pancernej Heli, bo ja, jak się okazuje mam piersi. I tam właśnie, na tych gruczołach mlecznych rozłazi się  całe to tałatajstwo i mogę se gadać i krzyczeć i w ogóle a zakładek "ni ma". Dlatego też obraziłam się na cały świat azjatycki, wymyślający te formy na bezformne azjatki i nawet sobie zdjęcia nie zrobiłam (taka moja, osobista wendetta).

 Jedyny jasny punkt w tej wersji (nie mówię o jakichś fajerwerkach) to bebechy tej bluzki, które wyglądają lepiej niż te biało-szmaciane, po resekcji żołądka.

 Wnioski:
1. Muszę pozbyć się cycków, jak radośnie obwieścił mi mój Szanowny po "konstruktywnej" krytyce mojego dalekowschodniego dzieła, albo zrezygnować z tego modelu. Ta druga opcja wydaje mi się mniej bolesna i chyba przy niej zostanę (a na złość chłopu, co to się zna jak kura na pieprzu)

2. Obrazki to jednak nie wszystko (i tu znowu sprzeciw chłopa mego - wzrokowca - wiadomo), fajnie by było pouczyć się języków bardzo mi obcych, co teraz zaowocowałoby szybszym i mam nadzieję dokładniejszym czytaniem ze zrozumieniem (pomijając te odrywcze BP).

3. Nie wpadać w euforię na widok kolejnego super, ekstra, wspaniałego modelu (nie wpadanie w euforię mi nie grozi, bo mam krótką pamięć i zaręczam, że najdalej za parę dni będę ćwikać jakiś nowy wynalazek z tej książki, może kiedyś któryś mi wyjdzie?)

Premiera tragedii japońskiej okazała się totalnym gniotem. Dalsze spektakle cyklu "Z Kraju Kwitnącej Wiśni" czasowo odwołane (ale jak wspomniałam, nie na długo). 

A ja może zajmę się trochę polską twórczością i folklorem. Materiał na spodnie coraz głośniej kwika z pudełka i chyba pora najwyższa zarżnąć tę świnkę. Może pójdzie bardziej gładko, niż z tymi japońskimi gejszami (żeby nie powiedzieć...dziw...ami).