I've Gatta dress!

Dzisiaj o sukience w groszki, która powstawała "we wielkich bólach" i o prezencie od Gatty, który to sobie wygrałam kilka dni przed świętami i który, według mnie oprócz funkcji opisanych przez producenta posiada także magiczne zdolności, które odkryłam siedząc przy suto zastawionym stole. Ale o tym później.

Wróćmy do sukienki.
Zaczęło się oczywiście od szmateksu, bo przecież tydzień bez odwiedzin tego diabelskiego miejsca to tydzień stracony. Tak więc, mniej więcej 3 tygodnie temu, wygrzebałam z niezbyt fajnie pachnącego kosza (wszystkie znają ten niezapomniany aromat lumpeksu) dwie niezbyt długie zasłonki, piękne, granatowe w delikatne białe groszki. No cudo po prostu. Cena powalająca - 22 zł za obie sztuki (materiału było gdzieś tak ze 2,5 metra szerokości 1,3 m). Jak było nie kupić? Po zaspokojeniu szmacianego głodu wróciłam do domciu i dawaj wymyślać co by to z tego uszyć. No i trochę byłam rozczarowana, bo pomysł przyszedł szybko (bo ja to tak lubię ze trzy dni pomyśleć, pooglądać, pomacać, porozkładać - no tak żeby się ponapawać tym procesem twórczym - a tu szast-prast i pomysł jest) - szyję kieckę na święta. Ale żeby nie było tak łatwo, to do realizacji zeszło mi się ruski rok - bo jak wspominałam w poprzednim poście, zaczęła się depresja zimowa pod tytułem "jestem gruba, brzydka  i stara i nikt mnie nie lubi", co niezbyt sprzyjało radosnej twórczości. Chwała Bogu są na tym świecie inni ludzie, co to potrafią walnąć wirtualną łapą w mój jak najbardziej realny łeb (specjalne podziękowania dla Izy z blogu Izabellart,  Ewy, która ma swoje potyczki z maszyną, i Agnieszki bardzo Intensywnie Kreatywnej :) i naprostować życiorys. Depresja się przestraszyła zmasowanego ataku, a ja ruszyłam do krojenia.
Żeby sobie zaoszczędzić stresów, tym razem zrezygnowałam z Burdy (bo dopasować ich wykrój do własnej sylwetki to zadanie dla osób o wyższym wykształceniu, którego nie posiadam) i wzięłam na warsztat wykrój z Papavero, które to zawsze chwaliłam za wręcz minimalne poprawki, które musiałam wprowadzać. Grzecznie i wnikliwie przeczytałam opis  ingrediencji potrzebnych do stworzenia świątecznej kreacji, pomierzyłam się wzdłuż i wrzesz (trochę z cichym jęknięciem), wydrukowałam odpowiedni rozmiar, skroiłam, zszyłam, przymierzyłam i......No i mnie pokarało na całej linii! Za wąskoooooo! Wszędzieeeee! A najbardziej na płucaaaaach! Ani oddychać, ani się zgiąć a o siadaniu to mogę sobie ewentualnie poczytać.
Takich jobów to jeszcze nikt nie słyszał (ja pójdę do piekła za te wszystkie bluzgi). Dawaj czytać jeszcze raz te wszystkie "instrukcyje". No, ani słowa, że trzeba szyć z elastycznych materiałów. Szkoda mi było tej mojej roboty, a i terminy goniły, bo do świąt tylko 2 dni zostały. Niby wykorzystałam jedną zasłonę, ale drugą bardzo wspaniałomyślnie obiecałam siostrze, oczywiście w formie gotowej już sukienki. Popuściłam wszystkie szwy na maksa. W talii zrobiło się okay, ale gruczoły mleczne nadal wołały o większą przestrzeń życiową. Obejrzałam przód sukienki i stwierdziłam, że muszę wykroić ponownie boczki, ale z dużo większym wycięciem na cycki i nowe rękawy, bo w tych nie mogłam się nawet podrapać po głowie, kiedy się zastanawiałam co robić. Drugą zasłonkę musiałam nadgryźć (sorry Aniu,  Twoja będzie bez rękawów, wersja Wiosna-Lato 2013). No i ją skończyłam.

Efekt jest taki, że uszyłam sukienkę wybitnie na czerwony dywan, czyli - zero siedzenia, schylania, podnoszenia rąk do góry (mogę sobie ewentualnie pomachać od niechcenia moim fanom zgromadzonym przy tym czerwonym dywanie), a do drapania po głowie potrzebna jest osobista asystentka. I pewnie bym nie założyła tej kiecki gdyby nie pewien konkursik, co to go wygrzebałam, przy okazji zwiedzania zasobów internetowych.
Trafiłam na stronę Gatty (babie się nudziło) a tam pisze jak wół: Opisz nam jak pozbędziesz się cellulitu a my nagrodzimy najciekawsze wypowiedzi takimi oto zestawami:

A mi w to graj. Szyć nie trzeba (bo pomysłu to już by mi nie starczyło), wystarczy coś napisać (a jak widać na załączonym obrazku, to ja taka bardziej niespełniona pisarka niż krawcowa). Wysmażyłam zatem taki oto "dialożek"

Jak pożegnam swój cellulit? Myślę, że zanim się coś zrobi trzeba najpierw
porozmawiać. Może tak?

Ja:Cellulicie musimy się rozstać!

Cellulit: Jak to rozstać, po tylu latach wspólnego życia, po tylu
kilogramach wspólnie noszonych i tych hektolitrach wody magazynowanych w
każdej mojej najmniejszej komórce?

Ja: No właśnie, prawie całe życie jesteśmy razem. Ja czuję, że chcę
spróbować czegoś nowego, czego jeszcze do tej pory nie robiłam, ze względu na
Ciebie. Poświęciłam Ci najlepsze lata mojego życia, chce cofnąć ten czas.
Być znowu sobą!

Cellulit: Przecież pozwalałem Ci na wszystko: i na słodycze i okazjonalne
drinki i nie goniłem na siłownię. Miałaś to co chciałaś!

Ja: Tak, ale w zamian zabrałeś moją talię, gładkie uda, sprężyste ramiona i
wszystkie moje mini. Mam dość. Chcę to wszystko z powrotem!

Cellulit: Przecież nie mogę Ci tego dać! Zabijasz mnie! Nie zostawiaj mnie!

Ja: Nie rycz, bądź mężczyzną. Odchodzę. To postanowione.  A Tobie radzę, jak
staremu przyjacielowi - weź się za siebie. Idź pobiegać, jedz zdrowiej, pij
więcej wody. Żadna Cię nie zechce jak będziesz dalej tkwił w tym marazmie.
Przemyśl to!
A tymczasem -żegnaj. Idę odzyskać siebie




No i się spodobało. Jako jedna z pięciu zostałam obdarowana. Paczka przyszłą w sobotę a w niej: pas gorsetowy, body wyszczuplające, dwie pary rajstop (podobno o działaniu antycellulitowym - kto wie?) i  para legginsów (też podobno odchudzają:). A to wszystko wyglądało tak:

Oczywiście od razu przywdziałam gorset i wciągnęłam na siebie dopiero co uszytą sukienkę no i mnie zamurowało(dzisiejsze zdjęcia oczywiście w gorsecie). Nie dość, że weszła bez oporu, to mogłam się zginać, siadać, drapać po głowie i co tam mi jeszcze natura  dała do robienia. Nie mówiąc już o tym , że spokojnie mogłabym ją jeszcze ze dwa centymetry zwęzić, ale darowałam sobie ten eksperyment, bo zima dopiero się zaczęła i jeszcze nie dobiłam do swojej corocznej zimowej wagi. Zresztą na święta 2 cm luzu przydadzą się jak nic.
Gorset sprawdziłam na Wigilii u teściowej. Obciskał me kształty gdzieś tak z osiem godzin i było mi w nim, o dziwo, wygodnie. Żadna fałdka się nie przecisnęła na zewnątrz i chyba, po raz pierwszy od 10 lat, odkryłam ,że jednak mam talię. Body wyszczuplające wbiłam na świąteczne śniadanie u rodziców i znów miłe zaskoczenie, bo nic się nie zsuwało, nie piło, nie podjeżdżało no i oczywiście była talia, która robiła wrażenie na bliższej i dalszej rodzinie (nie ma jak zazdrość - co?). I tak jak pisałam na wstępie, oprócz tych wszystkich działalności wyszczuplająco-korygujących, mają te "cusie" jeszcze dwa powody, dla których tak mi się dobrze w nich chodziło. Po pierwsze: prostują sylwetkę. No nie ma siły - musisz się prosto trzymać, kiedy coś Cię tak ściska (za stołem to chyba wyglądałam jak XIX-wieczna dama) i po drugie i chyba dla mnie na święta najważniejsze - jesz POŁOWĘ tego co normalnie - bo przecież Cię ściska, więc masz wrażenie, że jesteś najedzona. Rewelacja! Ale żeby nie było, że tylko słodzę to muszę niestety powiedzieć, że z gorsetu wydostała się na zewnątrz jedna fiszbina. Da się to oczywiście naprawić, ale taki delikatny niesmak pozostaję. Szkoda, że jakość wykonania nie idzie w parze z jakością noszenia :(
I teraz chciałabym przeprosić wszystkie sufrażystki, feministki i inne kobiece stowarzyszenia walczące o wolność osobistą i cielesną kobiet na całym świecie, bo JA CHCĘ GORSET. Niech mnie ściśnie, wciśnie, wyciśnie, byleby dał talię i wygląd klepsydry.

Oj dałam Wam dzisiaj do pieca, ale mam wrażenie, że od ostatniego postu minęły wieki, i moja grafomania domagała się uzewnętrznienia. Dlatego co złego to sąsiad, i do następnego razu.
Buziaki!