Najbardziej depresyjny dzień w roku

 .... na szczęście był wczoraj. A wyliczył to - jakżeby inaczej - pewien amerykański naukowiec i to już w 2004 roku. Amerykański uczony był zapewne bezrobotny i to bardzo, skoro chciało mu się przeprowadzać wielogodzinne i skomplikowane obliczenia z mnóstwem zmiennych (bo brał pod uwagę min: pogodę, wiek, stan zadłużenia, ogólne nastroje społeczne i jeszcze wiele, wiele innych równie porywających danych). No i wyszło mu, że 21 stycznia 2013 roku (czyli wczoraj) to najgorszy dzień ze wszystkich dni do tej pory. Po co mu ta wiedza była potrzebna - nie wiem. Ja nie chciałabym żyć w oczekiwaniu na najgorszy dzień w moim życiu. I pewnie ta informacja, którą zresztą przekazał mi z samego wczorajszego rana mój Szanowny Małżonek, uszłaby mojej uwadze, gdyby nie drobny fakt. A mianowicie - TO BYŁ NAJBARDZIEJ DEPRESYJNY DZIEŃ DLA MNIE (na szczęście tylko w tym roku, bo naprawdę gorsze nieszczęścia chodzą po ludziach). Chociaż nie będę nadużywać słowa "depresja", bo używa się go aż nazbyt często. Poprzestanę na wyrażeniu "bardzo, ale to bardzo niemiły dzień i to zupełnie bez jakiegokolwiek powodu".

 A zaczęło się parę dni temu, kiedy to od niechcenia rzuciłam w stronę mego lubego niewinne, w moim mniemaniu zapytanie: A może byśmy się przejechali do pasmanterii w celu zakupienia włóczki na sweterek i skarpetki? Tu, celem wyjaśnienia, należy powiedzieć, że nie chodziło mi o moją rodzimą pasmanterię, gdzie można kupić jedynie gumę do majtek w ilościach hurtowych, lub stanik zrobiony z dwóch beretów i rzeczonej gumki. O nie! Chodziło mi o wyprawę do oddalonego o 17 km sklepu, który to ma wszystko, co mi jest do szczęścia osobistego potrzebne. Ślubny zapewne został zaskoczony pytaniem, co widać było po dość błądzącym wzroku, tak brutalnie oderwanym od pasjonującego programu w TV, że się na chwilę zawiesił, po czym zaczął coś mętnie tłumaczyć, że może nie dziś, może jutro, albo za parę dni, bo dziś brzydka pogoda (a jakiej się spodziewa w styczniu!) i kupa śniegu na drogach (a co ma być w styczniu - stokrotki?), no i że w ogóle, że może po niedzieli, no i takie tam inne dygresje zniechęcające.

  Dygresje zadziałały. Odechciało mi się. Wzięłam się z powrotem za chustę dla mamy (chusta z akrylu miodowego, na który juz patrzeć nie mogę, bo się mi przejadł ciut, choć miły w dotyku i kolorze). No i tak mijały dni na robieniu chusty i marzeniach o pięknej włóczce z dużym dodatkiem wełny (na czystą wełnę to mnie jeszcze nie stać, ale marzę, marzę). Aż nadszedł poniedziałek!

   Ślubny chyba już coś przeczuwał, bo na dzień dobry powiedział mi "A ty to jakaś zdenerwowana jesteś?".
Odpowiedziałam, zgodnie z prawdą, że nie. Ale on drążył, no bo mu się przecież nie wydawało. A jak tak drążył  no to się dodrążył. Dostało mu się za całokształt. Tu wyliczam kolejno: okruchy na blacie kuchennym, mokre talerze na blacie kuchennym, nie odkładanie na miejsce, tego co akurat ma odłożyć, a w ogóle to chrapie, wnosi błoto do domu, ciągle go nie ma a ja już mam dosyć gotowania i na obiad niech sobie zje kanapki. Jednym słowem - wszystkie koszmary kury domowej, sfrustrowanej, znudzonej i ogólnie niedorobionej życiowej pierdoły, czyli mnie :))). Biedactwo czem prędzej czmychnęło z domu do bliżej nieokreślonych zajęć, by tylko nie nawinąć się pod siekierę frustratki, a ja spokojnie ukroiłam sobie kawałek palca wraz z bułką na śniadanie, nabiłam sobie dwa siniaki, bo się okazało, że nie mieszczę się już we własnym domu i wylałam kawę na te okruchy na blacie kuchennym no i na świerzo założone spodnie. Ale, że ziarno zostało posiane, tak gdzieś koło południa Ślubny się złamał psychicznie i przez telefon, drżącym głosem poinformował, że możemy po tych kanapkach na obiad pojechać do pasmanterii, żebym -  tu cytuję -  "się odstresowała". No to pojechaliśmy i się odstresowałam :)))

 A tam jak w raju. Cała ściana w cudach i niewidach. Macałam jak szalona (chwała, że nie było kartki, iż towar macany należy do macanta, bo nie starczyłoby banknotów emitowanych przez NBP).  W dodatku Pani Ekspedientka bardzo miła i kompetentna i oprócz słów wypowiadanych namiętnie przez moją, lokalną panią sklepową (małe litery celowo) - nie ma! -, potrafi się wypowiedzieć na temat każdej włóczki oraz terminów kolejnych dostaw. Mało tego. Sama drutująca również, więc wymiana ciekawostek i nowości w temacie "druty i techniki drutowania" odbyła się tak jakoś automatycznie i z pełnym zaangażowaniem. Mąż jeszcze się chyba w życiu tak nie wynudził, co mnie trochę martwi, bo może nabrać wstrętu do pasmanterii, a to odbyłoby się ze szkodą dla mego organizmu, ale bądźmy dobrej myśli.

 Wyszłam z tego Sezamu z sześcioma motkami włóczki YarnArt Tweed w kolorze fioletu (wełna 30% +akryl 70%) z przeznaczeniem na kardigan, sweter, tunikę ( jednym słowem nie wiem co mi w trakcie wyjdzie), oraz z dwoma motkami na skarpety, które to widac powyżej. Jednym słowem - Przeszczęśliwam!
Fiolet juz dziergam, jednak będzie tunika l z Sabriny 4/2008, choć może jeszcze nie zdradzę jaki model, bo jak dojdzie do prucia i zmiany koncepcji to się będę musiała tłumaczyć. Dzierga się rewelacyjnie. Takie to mięciutkie i przyjemne, że w zasadzie to siedzę i się miziam zamiast wziąć się za robotę.

Dziergam też chustę dla mamy (mamo nie bój się, dokończę, tylko teraz idzie powoli, bo mam na drucie juz około 300 oczek i przerobienie jednego rzędu to jak nawijanie spagetti na zapałkę), więc fioletowe dziergadełko traktuję jako krótką terapię po tej miodowej inwazji oczek :)

Aaaa i jeszcze muszę namawiać kotkę, żeby się jednak zainteresowała jakąś włoczką, bo mi skapcanieje do końca, lub co gorsza upasie się na amen i żadne diety nie pomogą.

A tak na serio. Jeśli NAJBARDZIEJ DEPRESYJNY DZIEŃ ma wyglądać tak jak u mnie to nie mam nic przeciwko temu. Gdyby tylko takie historie się ludziom przydarzały, to na pewno byłoby weselej na ulicach, a i może lokalna pani sklepowa porzuciłaby odległą już epokę PRL-u i nauczyłaby się mówić ludzkim głosem :)))))
A swoją drogą jestem ciekawa jak wyglądał Wasz wczorajszy dzień?


PS.
Oczywiście zachęcam do wzięcia udzialu w spontanicznej akcji szycia gorsetu, w której to organizator (czyli ja) przewidział nawet nagrody-niespodzianki :))))

PS nr 2
Powoli, ale to bardzo powoli zaczynam tęsknic za maszyną :)