Wielka Kombinatornia i zrzucanie sierści.

Uszyłam bluzkę. Powinnam ją nazwać Wielka Kombinatornia, bo tak ją kombinowałam, że aż mi się odechciewało.

Co otworzyłam szafę (bynajmniej nie po to by w niej poukładać, choć przydałoby się, oj przydało) to ciągle wypadał z niej ten materiał. I nieważne czy wściubiłam go gdzieś głęboko, czy przykryłam ogromnym ciężarem, zawsze właził mi po ręce. Cóż, "aluzju paniała", trza coś z tego uszyć. Pierwotna wersja zakładała jakąś sukienczynę na lato, bo to bawełna z maciupeńkim dodatkiem lycry i w dodatku 2 metry, więc by stykło. Na szczęście tknął mnie jakiś palec boży, by zanim pociacham to nożyczkami, to sobie to uprasować (prane było wcześniej, by uniknąć niespodzianek po uszyciu). I jak tak sobie, w głębokiej zadumie prasowałam, to me błękitne, acz krótkowzroczne oczęta wypatrzyły na górze materiału skazę, a w zasadzie jakby nie zadrukowany kawałeczek. No to sobie pomyślałam, że po prostu zacznę kroić niżej, w końcu mam dwa metry. Ale jak proces prasowania postępował, zaczęły tez postępować ubytki w nadruku. Rzuciłam żelazko, walnęłam rozłożony materiał na podłogę i sama tez walnęłam się na kolana i dawaj oglądać.Efekt oglądania był taki, ze materiału starczyło na bluzkę, bo nijak nie wykroiłabym jednolicie zadrukowanego kawałka dłuższego niż 50 cm. Zresztą bluzka, jak wcześniej wspomniałam też nakombinowana, bo tak musiałam manewrować tą formą, że rany Julek.
Ale jest, uszyłam. Wersja, taka powiedzmy, "na pensjonarkę", z guziczkiem z tyłu., długość do bioder. W sam raz do jeansów, albo do ołówkowej spódnicy (której nie mam, więc znowu jest po co wyciągać maszynę). Co prawda jak ją założyłam to oświadczyłam Szanownemu, że wygląda raczej na babciną niż na pensjonarską, ale Ślubny się oburzył i powiedział, że pięknie w niej wyglądam, więc co się będę z chłopem kłóciła. Jak się mu podoba, znaczy uszyłam cudo nad cudami :))))

 Test wytrzymałościowy już zaliczony, bo i wizyta niedzielna u teściowej za nami (się podobała) i dziś wizyta u fryzjera (to tak w nawiązaniu do tego zrzucania sierści). Wygodne mi to wyszło, nie powiem. Nic mi się nie ciągnie, długość akuratna i ani za wąska, ani za szeroka. Nosić będę.

 Ale jak się dziś wybierałam do tej czarodziejki od włosów to stwierdziłam, że nie posiadam żadnego wierzchniego odzienia w rodzaju blezerka, żakieciku czy jakiejś innej okryjbiedy, co by mi kolorystycznie pasowała. Posiadam natomiast materiał ze szmateksu, który spełnia wszystkie wymogi i który dość obcesowo obserwuje mnie z szafianych czeluści, więc pewnie zanim machnę spódnicę ołówkową to najsampierw machnę coś z tej szmatki. i będzie pięknie :)))

 A tak z innej beczki, Bo jak hulałam na Waszych blogach to  trafiłam do Liwias, a tam patrzę Entrelac. Dziewczę se siedzi i robi se chustę tą metodą. Coś tam pojęczałam w komentarzach, że ja tez chcę, ale nie umiem, no to mi Liwias (i Mag-ik też, bo też tam utknęła na dłużej) przesłała linka do Krysi, która tłumaczy jak krowie na rowie, więc nie było mowy, żebym nie załapała. No i tak załapałam, że poniżej pokazuję efekt.

Miała być chusta, ale tak mnie nagle olśniło, jak z tego trójkąta zrobić prostokąt, że pewnie udziubię jakiś sweterek, chyba że mi wena odejdzie (oby nie).
A o wenę do sweterka martwię się zupełnie poważnie, bo dziś właśnie nadeszły cudne materiały, z których to powstaną, mam nadzieję,  równie cudne prezenty dla wszystkich moich gorseciar. A że obiecałam także Ślubnemu nowe, polarowe wdzianko, to uwierzcie mi, że będę miała co robić. I aż mnie łapki świerzbią do tej roboty :))))
Wiosna, drogie Panie, WIOSNA!!!!!