WIELKA(nocna)SUKIENKA

Ano WIELKA!
Szyłam ją z Burdy 4/2009, model 114 dla niskich kobiet (czyli wzrost do 160 cm, ja mam 164 cm). Nie wiem jak w Niemczech, ale w Polsce  wydaje mi się, że niskie kobiety wszystko mają krótsze - krótszy tułów, plecy, wysokość biustu, długość pleców. No i właśnie - wydaje mi się, bo Burda ma swoją koncepcję dotyczącą form dla niskich kobiet - Burda chyba po prostu obcina im trochę nogi a reszta zostaje bez zmian. Chyba że niemieckie kobiety w wersji mini nie istnieją i projektanci Burdy po prostu nie maja zielonego pojęcia jak taka niska kobietka jest zbudowana. Istny horror!
  Wykrój kiecki, moim skromnym zdaniem, jest kompletnie od czapy. Jest WIEEEEELKI! Idealny w roli namiotu z tropikiem i przedsionkiem na letni wypad za miasto wraz z kilkuosobową rodziną. Zresztą przyjaciół tez można zaprosić, a co - zmieszczą się. Będzie grill, kiełbaski a jak się popijemy to i przenocować będzie pod czym.        
    Wszystko miałam za długie - długość pleców, wysokość biustu, długość całej sukienki. I to żeby był 1 centymetr. Nie! skracałam wszystko po 3 cm i dopiero jako-tako pasuje. Poza tym ten kształt raglanu jest paskudny i na pewno nie odpowiedni dla biuściastych, bo jak się na to patrzy to wygląda jak wielkie lądowisko dla helikopterów, strasznie poszerza. Owszem mogłam sobie ciachnać dekolt w serek, coby się trochę wyszczuplić, ale nie chce mi się mieć wszystkiego w kształcie tego nabiału, a poza tym jak sobie pomyślałam, że muszę przerabiać cały raglan to mi się nagle to lądowisko zaczęło podobać :)
   Krateczkę oczywiście kroiłam tak by się pięknie schodziła, ale z tej piękności to zostało tylko to co widzicie na przodzie  - reszta ginie w pomrokach przeróbek, zwężania, przycinania i wielkiej ilości przekleństw.

Najładniej to ona wygląda z tyłu. Bo ją sobie wymodelowałam zaszewkami, nic się nie ciągnie, gładko przylega gdzie trzeba. Choć tak sobie myślę, że to trochę i zasługa mojej figury, która z tyłu wygląda szczupło i powabnie w odróżnieniu od przodu gdzie skumulowało się całe moje jestestwo ze wszystkimi nadprogramowymi kilogramami.
Przód jest dla mnie trochę nie w moim stylu, bo nie ma w nim zaszewek, którymi mogłabym to i owo wymodelować i poudawać, żem szczupła i nic mi nie wystaje. A tak, niestety, cycochy pięknie opięte materią a pod nimi wszystko wisi. Próbowałam  wstawić jakąś zaszewkę, ale efekt był gorszy niż gdybym chciała tam namalować "Słoneczniki" Van Gogha. Próbowałam także założyć do tego jakiś wąski paseczek, no i może to jest jakiś pomysł, choć nie lubię przy siadaniu tej buły, która się robi nad paskiem. No cóż - negocjacje trwają :)

Ma natomiast, ta sukienka, jeden, wielki i przeogromny plus - jest bardzo starannie przeze mnie uszyta. Piękne lamóweczki ze skosu, przyszyte tak by nie było widać stebnowania. Cacane patki na biodrach udające kieszenie, których nie ma. Na pateczkach własnoręcznie obciągane guziczki. Dół sukienki - uwaga - PRZYSZYTY RĘCZNIE! Tak, tak ! I za to ja lubię.

Na Święta ją założę (bo to znowu fason z gatunku "przyjazny gastronomii"), chyba że rozłożę się już dokumentnie, bo właśnie złapałam kolejne przeziębienie i z racji tego wydarzenia nie ma mnie na zdjęciach, bo nie lubię występować w roli straszyciela niegrzecznych dzieci.

  Szycie tej sukienki umocniło mnie w przekonaniu, by wreszcie nauczyć się konstrukcji odzieży, oczywiście na razie w wersji bardzo amatorskiej. W podjęciu tego wyzwania pomógł mi zakup książki Zofi Hanus "Kulisy kroju i szycia - bluzki i spódnice". Mam ją drugi tydzień i drugi tydzień ja oglądam. Mam już nawet własny szablon na bluzkę podstawową i jestem z siebie strasznie dumna, bo mi wyszło. Dlatego postanowiłam, że jak się tylko podszkolę z tego konstruowania i uszyję coś co będzie już mogło się nazywać "odzieżą" to nie omieszkam podzielić się tą wiedzą w kilku tutorialach. Swoją drogą polecam tę lekturę, bo prócz wiedzy jak konstruować ciuchy jest tez tam o tym jak ją dostosować do różnych typów sylwetek i jakie to są te różne sylwetki.

Na dziś kończę, bo mi katar już zupełnie zasłonił horyzont, życzę Wam dużo dobrego towarzystwa na Święta i - na przekór - bardzo suchego i słonecznego Śmingusa-Dyngusa!

Ko-ko-ko-kooooo!