Kup se, zrób se lub narysuj.

Z cyklu - Adam Słodowy poleca. Dla tych co nie wiedzą, bo są młodzi - to był taki Pan za czasów ukochanego PRL-u, który w telewizji pokazywał jak np. z wieszaka na ubranie zrobić antenę telewizyjną. Taki polski McGaywer.

      Ale ja dziś  nie o telekomunikacji ani cyfryzacji chcę pisać, ale o frywolitkach. Choć szczerze mówiąc, kiedy po raz pierwszy brałam się za tą technikę, to miałam o niej takie samo pojęcie jak o fizyce kwantowej mam teraz. Co więcej, wszystkie opisy, na które trafiałam przemawiały do mnie równie skutecznie jak opisy budowy rakiety. Bliska byłam uznania się za osobę niepoczytalną, mało kumatą, albo za bliskiego krewnego muszki owocówki. Tak nerwowo reagowałam na słowo - frywolitka. Ale jak to baba, co to idzie tam gdzie diabeł mówi "nie, dziękuję" się uparłam. Chora  ambicja wzięła górę. Ne mogłam sobie pozwolić, żeby w moim rękodzielniczym CV zabrakło takiej umiejętności. Skoro inni mogą, to i mnie da się nauczyć. Po prostu, mam pewnie mniej połączeń między półkulami mózgowymi (czy co ja tam mam w środku) i ten proces musi trwać dłużej. Zaparłam się nogami, rękami , zębami. Tak, czasami zęby tez mi się przydawały, kiedy okazywało się, że brakuje mi co najmniej jeszcze jednej kończyny, żeby sobie przytrzymać. Klęłam, wycinałam nieudane fragmenty (bo we frywolitce raczej niczego nie wyprujesz, musisz wycinać, albo zaczynać od początku), wiązałam, przeciągałam, odkładałam i brałam się z powrotem za robotę z chorym błyskiem oczu  i pianą na pysku. Bliska histerii i długoterminowego pobytu na oddziale zamkniętym, dopięłam swego. Po ok. dwóch miesiącach powstało coś, co ewentualnie, z wielkim pobłażaniem i zrozumieniem dla początkującego adepta tej trudnej sztuki, można było nazwać serwetką. Miało to to z 15 centymetrów średnicy i, tak szczerze mówiąc niewiele przypominało koło, ale po konkretnym potraktowaniu żelazkiem dało się położyć pod talerzyk.

       Zachęcona tym dokonaniem i po odpowiednio długim odpoczynku wzięłam się ostro do roboty. Poszło gładko. Chyba wszystkie nerwy wykorzystałam przy pierwszej dzierganinie. Owszem, myliłam się, plątało mi się, zapominałam o jakimś łuczku, ale to były drobnostki. Już nie zdarzyło się, żebym musiała coś wycinać (a to boli jak nie przymierzając leczenie kanałowe).

       

      Pochwalić się Wam mogę jedynie frywolitkowymi kołnierzykami. Udziudziałam jakieś serwetki, ale nie mogę ich znaleźć na tych moich 45 m kwadratowych. Jak będę pisać o szydełkowaniu, to pewnie wtedy wylezą z jakiegoś kąta.. A kołnierzyki są podobno teraz "must have", więc proszę bardzo.

Moją gębę znacie, więc nie ma co tu świecić szkodami wyrządzanymi przez czas. Skupmy się na kołnierzyku

Wersja trochę bardziej minimalistyczna

Okazuje się, że jedna serwetka nie wytrzymała pogróżek i wylazła na wierzch -  słabeusz. Reszta jednak kryje się po kątach. Ale do czasu. Będę wytrwala i was dorwę, he, he, he.

I zbliżenie na szczegóły...

...i ich ciąg dalszy.

Jak widać mistrzem w tej sztuce to ja nie jestem. Bo i łuczki krzywe i łezki jakieś takie powyginane. Ale jak sobie przypomnę moje pierwsze dzieło, to to co widzicie, jest po prostu majstersztykiem. Dlatego też z tak bezkrytycznym zachwytem udostępniam te moje wypociny szerokiej publiczności. 

    Technika wymagająca. Nie tylko czasu, ale i ogromnego hartu ducha, żeby nie walnąć tego czegoś po 15 minutach jęków, stęków i złorzeczeń. Terapią na sterane nerwy to chyba nigdy nie będzie, przynajmniej w moim przypadku. Ale jak już coś wyjdzie, to się głupia baba cieszy, jakby co najmniej garnek złota znalazła. Dlatego, mimo wszystko polecam. Przecież nie wiadomo jakie jeszcze talenty w nas drzemią (a poza tym czemu sobie nie uprzykrzyć życia). A ja biegnę dalej, bo się zimno zrobiło i trzeba sobie zrobić jakiś sweterek, gdyż, bo, ponieważ w sierpniu to przecież konieczne :).