Stunningowana

Wszystkie z Was szyjących,  znają problem mierzenia tego, co akurat przybiera formę bluzki, sukienki czy  innej części garderoby, która właśnie wychodzi spod naszej maszyny. Te hektolitry potu wylewane przy kolejnej rozbierance i ubierance. Ten notoryczny brak dodatkowej ręki  akurat w momencie kiedy trzecia ręka jest jak najbardziej niezbędna. Albo, co gorsza zanik trzeciego oka, tego z tyłu głowy, pozwalającego nam ocenić podkrój szyi czy "długość od ramienia do talii mierzona w linii prostej". Ja też w ciągu ostatnich tygodni intensywnego uprawiania krawiectwa z niepokojem odkryłam, że nie posiadam na stanie co najmniej kilku narządów pozwalających na swobodne i niczym nieskrępowane tworzenie tego, co właśnie chcę stworzyć. Decyzja była błyskawiczna i z nikim nie konsultowana. Robię klona, znaczy się mojego osobistego manekina. Dzieło to będzie doskonałe, bo przecież będzie odzwierciedlać moje boskie kształty (wszystkich innych bogów przepraszam za egocentryzm). Skończą się udręki z rozbieraniem ubieraniem i brakiem dodatkowych  odnóży i narządów wzroku. Dlatego też dzisiejszy dzień minął pod szyldem - przeróbta co się da. 

       Zaczęło się z samego rana, czyli jak dla mnie koło 11-tej, od wizyty mojej siostry. A skoro już się dorwałam do jakiegoś żywego organizmu, który nie ucieka na mój widok to postanowiłam wykorzystać tę biedną istotę do wprowadzenia mego niecnego planu w czyn. Szanowny małżonek został wysłany, jak zwykle po mamuta, a siostra obdarowana taśmą klejącą i nożyczkami, choć nie bez obaw i z zapewnieniem przestrzegania przepisów BHP. No i się zaczęło.

   Kleiła ta sierotka i kleiła. I już zaczynałam myśleć, że mam rozmiary boiska do futbolu amerykańskiego, bo ona ciągle kleiła. a im więcej kleiła, tym mniej ja mogłam oddychać. I choć miechy to ja mam, to zaczynało mi migać przed oczami i co najgorsze, nieuchronnie zbliżała się wizyta w łazience (bo oczywiście najpierw znieczuliłam siebie i ją potężna dawką kofeiny). Na szczęście się skończyło. W lustrze ujrzałam coś na kształt  gorsetu lub raczej formy gipsowej. Podrapać się po nosie to to raczej nie pozwalało, nie mówiąc o podrapaniu się po zgrabnej łydce. Jednym słowem - ZBROJA. 

     Fachowo przecięte i zdjęte przyjęło formę zdechłego flaka. Ale wypchało się to gazetami i okazało się, że wszystko jest na swoim miejscu (tak szczerze mówiąc., to strasznie mnie zdziwiło ile miejsca mam  w środku organizmu). Mam więc nieskrywaną przyjemność przedstawić Państwu Pancerną Helę 

Pancerna Hela świeci jeszcze golizną, ale po porodzie to przecież nikt nie jest ubrany

Ale nie myślcie, że nic nie uszyłam. Uszyłam, a jakże. Też rodzaj tuninngu, bo materiał z SH w rozmiarze namiotu weselnego. Dzięki rozmiarom miałam z czego ciąć i skracać i teraz tak patrzę i się dziwię, że mi tak mało materiału zostało z tego pierwotnego modelu. No i skoro bluzka z przeróbki, i Pancerna Hela z przeróbki (bo pod spodem bluzka, w której już nie chodziłam) to i ja poczułam, że muszę poddać się jakiejś ekstra, super, high  przemianie no i wylądowałam u fryzjera. Więc moi mili zapraszam na przegląd w stylu "jak ze starego zrobić nowe", lub w przypadku mojej osoby "jak zaszpachlować stare, żeby wyglądało jak młode".

Podpięłam szpilkami, żeby było lepiej widać

Nowa ja w nowej bluzce.

I cudaczny kołnierzyk, którego miało nie być, ale jest i się bardzo cieszę. No i oczywiście pierwszy występ Pancernej Heli.

Hela wygląda całkiem smakowicie, ale jak się będzie sprawowała to się okaże. Niby dobrze jej patrzy z ... (no właśnie -  nie z oczu) z czegoś tam. to jej chrzest dopiero przed nią. Trzymajcie kciuki. Pa, pa.